Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ


ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ BLOG,


GKOUROU με GK!!! (www.gkourou.com)


Βία δεν είναι ....τα χαστούκια,τα γιαούρτια 

και οι αποδοκιμασίες στους πολιτικούς


Βία είναι…. να γεμίζεις τα βρωμοκαναλα 
με μαγειρικές ..τροπικών και άλλων πανάκριβων φαγητών, την στιγμή που πολλοί πολίτες δεν έχουν να φάνε...............



Βία είναι να βάζεις νέους φόρους σε
ανθρώπους
 που δεν έχουν να αγοράσουν τα΄
΄απαραιτητα δια την αξιοπρεπή
διαβίωση τους.

Βία είναι να ακούν οι πολίτες για τα δισεκατομμύρια
που έκλεψες και να μην μπαίνει ένας φυλακή για
αυτό, και απεναντίας να διώκεις τον κάθε κακομοίρη που
 χρωστά μερικές εκατοντάδες ευρώ.

Βία είναι να ξεπουλάς την πατρίδα σου και να ζητάς την έγκριση
των πολιτών
για αυτό.

Βία είναι να δημιουργείς γκρίζες ζώνες, και για ανταμοιβή να
γίνεσαι υψηλόβαθμο
 στέλεχος στην κυβέρνηση .

Βία είναι να έχουμε κάθε μέρα νέα λουκέτα συμπλήρωμα στα χιλιάδες
άλλα, και εσύ
 να θες να αυξηθούν τα κρατικά ..έσοδα.

Βία είναι να επιτρέπεις την είσοδο κατόπιν εντολών σε εκατομμύρια
 λαθρομετανάστες στην χώρα και μετά να λες ότι, θα επιβάλω την τάξη
και την
ασφάλεια.

Βία είναι να βλέπεις χιλιάδες γεροντάκια να μην έχουν τα φάρμακα τους,
και να μαζεύουν σκουπίδια από την λαϊκή για να φάνε , και εσύ να λες,
θα πάρουμε μέτρα.

Βία είναι να έχεις χιλιάδες άστεγους έλληνες, και εσύ να σφυρίζεις αδιάφορα
συναγελαζόμενος με τους πάσης φύσεως λαμόγια επιχειρηματίες.

Βία είναι να επιβάλεις με την άφρονα πολιτική σου σε χιλιάδες έλληνες
νεολαίους να
 μεταναστεύσουν, διαλύοντας ισόποσες οικογένειες.

Βία είναι να ξεπουλάς την εθνική περιουσία που δημιούργησαν με πολύ αίμα
 εκατομμύρια πολίτες σε βάθος χρόνου, για να αυξήσεις τις καταθέσεις
σου στην
 Ελβετία και αλλού.

Βία είναι να υφαρπάζεις τα λεφτά των ταμείων που δεν είναι δικά σου αλλά των
ελλήνων πολιτών ,και να τα βάζεις στο..καλάθι των τοκογλύφων.

Βία είναι να επιτρέπεις στους αισχρούς τραπεζίτες να παραχωρούν
τα δικαιώματα
 των ελληνικών υποθηκών σε ξένους τοκογλύφους.

Βία είναι που κατάντησες στους έλληνες να δουλεύουν σε τρεις δίωρες δουλειές
ανασφάλιστοι για πεντακόσια ευρώ τον μήνα.

Βία είναι να κάνεις τους πολίτες να φοβούνται να κοιμηθούν το βράδυ
στο σπίτι τους
 εάν δεν έχουν στο κομοδίνο την καραμπίνα.

Βία είναι η πρωτοφανής αύξηση αυτοκτονούντων λόγω οικονομικής της…
απελπισίας που δημιούργησες και να βάζεις 23% ΦΠΑ στα… φέρετρα τους.

Βία είναι να αφήνεις χωρίς φάρμακα τους καρκινοπαθείς, και χωρίς 
φαγητό τα
 άσυλα και νοσοκομεία

Τέλος βία είναι να καταντήσεις τα γεροντάκια που δούλευαν μια ζωή,
να μην
έχουν να πάρουν μια …σοκολάτα στα εγγόνια τους. 

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S. LEWIS


ΕΠΙΣΤΟΛΗ Χ
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,


Χάρηκα ιδιαίτερα που έμαθα από τον Τρίπτγουϊζ ότι ο ασθενής σου έκανε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες γνωριμίες και ότι φαίνεται να χειρίστηκες αυτό το γεγονός με πολύ υποσχόμενο τρόπο. Υποψιάζομαι ότι το μεσήλικο ζευγάρι που πέρασε από το γραφείο του είναι ακριβώς το είδος των ανθρώπων που θέλουμε να γνωρίσει - έξυπνοι, πλούσιοι, αλαζονικά διανοούμενοι και οξυδερκώς σκεπτικιστές για οτιδήποτε σχεδόν σ’ αυτό τον κόσμο. Υποθέτω ότι είναι ελαφρώς ειρηνιστές, όχι τόσο από ηθικής απόψεως, όσο από ένα έμφυτο συνήθειο να μειώνουν οτιδήποτε αφορά τη μεγάλη μάζα των συνανθρώπων τους και, από μια άποψη, τείνουν λόγω μόδας προς τον κομμουνισμό (1). Αυτό είναι υπέροχο. Και φαίνεται να έχεις κάνει πολύ καλή χρήση όλης αυτής της κοινωνικής, σεξουαλικής και διανοητικής ματαιότητας. Πες μου περισσότερα. Έχει συνδεθεί μαζί τους βαθιά; Δεν εννοώ λόγια μόνο. Υπάρχει μια πολύ ελαφριά ανταλλαγή βλεμμάτων μαζί με γελάκια που ανταλλάσσονται μέσω των οποίων ένας θνητός υποδηλώνει ότι ανήκει στην ίδια ομάδα με τους συνομιλητές του. Αυτό είναι το είδος της προδοσίας που πρέπει να του ενθαρρύνεις, επειδή αυτό δεν το αντιλαμβάνεται καθόλου. Και όταν πια θα το έχει αντιληφθεί, θα έχεις κάνει την υπαναχώρησή του πολύ δύσκολη (2).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η ίδια του η πίστη είναι σε ευθεία αντίθεση με τις απόψεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η όλη του επικοινωνία του με τους καινούριους φίλους του. Δε νομίζω πως έχει μεγάλη σημασία, με την προϋπόθεση ότι θα τον πείσεις να αναβάλει οποιαδήποτε ανοιχτή παραδοχή της πίστης του κι αυτό με τη βοήθεια της ντροπής, της υπερηφάνειας, της δήθεν σεμνότητας και της ματαιότητας, θα σου είναι εύκολο (3). Όσο θα το αναβάλει, θα βρίσκεται σε λάθος στάση. Θα είναι σιωπηλός όταν θα πρέπει να μιλήσει και θα γελάει ανόητα όταν θα πρέπει να σωπάσει (4). Θα αποδεχτεί, στην αρχή μόνο με τον τρόπο του, αλλά τελικά και με τα λόγια του, κάθε είδους κυνική και σκεπτικιστική άποψη που δεν είναι πραγματικά δικιά του (5). Αν όμως τον δουλέψεις καλά, θα γίνουν τελικά δικές του. Όλοι οι θνητοί τείνουν να γίνουν αυτό που υποκρίνονται πως είναι (6). Αυτό είναι μια βασική αρχή. Η πραγματική ερώτηση είναι πώς να προετοιμαστείς για την αντεπίθεση του Εχθρού μας.
Το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να καθυστερήσεις όσο μπορείς τη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι αυτή η νέα ευχαρίστηση είναι πειρασμός. Εφόσον οι υπηρέτες του Εχθρού μας κήρυτταν πάντα ότι «ο Κόσμος» είναι σαν κύρια πηγή των πειρασμών για δυο χιλιάδες χρόνια, αυτό μπορεί να σου φανεί δύσκολο. Όμως ευτυχώς, έχουν πει πολύ λίγα για το θέμα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα μοντέρνα Χριστιανικά γραπτά, αν και βλέπω (αλήθεια περισσότερο απ’ όσο θέλω) αναφορές για το Μαμμωνά, βλέπω ωστόσο ελάχιστες προειδοποιήσεις όσον αφορά την κοσμική ματαιότητα, την επιλογή φίλων, και την αξία του χρόνου (7). Όλα αυτά ο ασθενής σου πιθανότατα θα τα κατέτασσε στον «πουριτανισμό» - και, αν μπορώ να το τονίσω, έχουμε δώσει μια πολύ μεγάλη αρνητική αξία σ’ αυτή τη λέξη κι αυτός είναι ένα από τους μεγαλύτερους θριάμβους μας τους τελευταίους αιώνες. Και μέσω αυτού «σώζουμε» κάθε χρόνο χιλιάδες ανθρώπων από την εγκράτεια, την παιδεία και τη νηφαλιότητα σ’ αυτή τη ζωή (8).
Αργά ή γρήγορα όμως, η αληθινή φύση των καινούριων του φίλων θα του φανερωθεί και τότε, οι τακτικές σου θα πρέπει να στηριχθούν στην εξυπνάδα του ασθενή σου. Αν είναι αρκετά βλάκας μπορείς να τον κάνεις να αντιληφθεί το χαρακτήρα των φίλων του μόνο όταν αυτοί είναι απόντες. Η παρουσία τους όμως θα έχει έτσι τη δύναμη να απομακρύνει κάθε κακή κριτική. Αν αυτό πετύχει, μπορεί να οδηγηθεί να ζει, όπως ξέρω πολλούς ανθρώπους να ζουν, για αρκετά μεγάλες περιόδους, δύο παράλληλες ζωές. Έτσι, δε θα παρουσιάζεται μόνο, αλλά θα είναι στην ουσία, ένας άνθρωπος διαφορετικός σε κάθε κύκλο με τον οποίο συναναστρέφεται (9). Αν αυτό αποτύχει, υπάρχει μια πιο ύπουλη και ακόμη πιο διασκεδαστική μέθοδος. Μπορείς να τον οδηγήσεις στην θετική απόλαυση ότι της ασυνέπειας των δύο κόσμων στους οποίους ζει. Αυτό επιτυγχάνεται με τον κατάλληλο χειρισμό της ματαιοδοξίας του. Μπορεί να διδαχθεί να απολαμβάνει το να γονατίζει στην εκκλησία δίπλα στο μανάβη επειδή θυμάται ότι ο μανάβης δε θα μπορούσε πιθανότατα να αντιληφθεί και να κατανοήσει την αστική κοινωνία μέσα στην οποία κατοικεί. Και από την άλλη μεριά να απολαμβάνει την ανηθικότητα και βλασφημία καθώς πίνει τον καφέ του με αυτούς τους αξιοθαύμαστους φίλους του όλο και περισσότερο γιατί αυτός είναι ενήμερος ενός «βαθύτερου», «πνευματικότερου» κόσμου μέσα του που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν (10). Βλέπεις το κόλπο - οι κοσμικοί του φίλοι τον αγγίζουν από τη μια μεριά κι ο μανάβης από την άλλη και είναι ο ολοκληρωμένος, ισορροπημένος άνθρωπος που τα βλέπει όλα από ψηλά. Έτσι, ενώ θα προδίδει συνεχώς δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων τουλάχιστον, θα νιώθει, αντί για ντροπή, ένα συνεχές υπόγειο ρεύμα αυτό-ικανοποίησης. Τελικά, αν όλα τ’ άλλα αποτύχουν, μπορείς να τον πείσεις, κόντρα στη συνείδησή του, να συνεχίσει την καινούρια του σχέση επί τη βάση ότι, με κάποιο ακαθόριστο τρόπο, κάνει «καλό» σ’ αυτούς τους ανθρώπους, από το γεγονός και μόνο ότι κάθεται μαζί τους πίνοντας τα κοκτέιλ τους και απολαμβάνοντας τα αστεία τους και ότι το να σταματήσει να το κάνει θα ήταν ένδειξη ότι είναι «φαντασμένος», «μισαλλόδοξος» και (βεβαίως), «πουριτανός» (11).
Εντωμεταξύ θα φροντίσεις, βεβαίως, να προσέξεις ώστε αυτή η νέα εξέλιξη να τον οδηγήσει να περνάει περισσότερο χρόνο απ’ ότι μπορεί μαζί τους και να αμελεί τη δουλειά του και τη μητέρα του. Η ζήλια και η εγρήγορσή της και η δική του αυξανόμενη αγένεια και προσπάθεια αποφυγής, θα μας είναι πολύτιμα για την επιδείνωση της οικιακής έντασης (12).


Ο στοργικός σου θείος,
ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.


(1). Πολλοί άνθρωποι είναι αριστεριστές, ειρηνιστές, οικολόγοι, «επαναστάτες», όχι από αληθινή εμβάθυνση και πίστη στις αντίστοιχες θεωρήσεις και θεωρίες, όσο από μια έμφυτη αντιδραστικότητα και μια στείρα άρνηση προς το γενικότερο ρεύμα της κοινωνίας. Κι αυτό το κάνουν από κόμπλεξ κατωτερότητας που το παρουσιάζουν σαν ανωτερότητα και σνομπισμό για να μη φανεί η πραγματική τους πνευματική και διανοητική ένδεια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι άκρως επικίνδυνοι για τους άλλους γιατί, αν καταφέρουν να τους παρασύρουν με τη γοητεία της προσωπικότητάς τους, τότε προβάλλουν πάνω τους τα κόμπλεξ που έχουν κι τους κάνουν φερέφωνά τους. Είναι αυτό που συνέβαινε με τους φαρισαίους στην εποχή του Ιησού οι οποίοι «γύριζαν γη και θάλασσα για να κάνουν ένα προσήλυτο και μετά τον έκαναν ‘υιόν της γεέννης’ δυο φορές χειρότερό τους».
(2). Τέτοιου είδους σχέσεις γίνονται πολύ επικίνδυνες λόγω της ευχάριστης παρέας που γίνεται συνήθεια. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος συνηθίζει όλο και περισσότερο και φτάνει σε ένα σημείο που η απόσχιση γίνεται από πολύ δύσκολη ως ακατόρθωτη. Είναι μια σχέση που θυμίζει ναρκωτικό.
(3). Το επόμενο στάδιο είναι το να ντρέπεται ο άνθρωπος που είναι χριστιανός και να αποφεύγει να το δείχνει στη ζωή του, μεταφράζοντάς το σαν μετριοπάθεια, μη φανατισμό, σεμνότητα κλπ.
(4). Από ντροπή και ταραχή γιατί βρίσκεται σε διαμάχη με τη συνείδησή του που τον ελέγχει για τη δειλία του και την απομάκρυνση από τα πιστεύω του, ο άνθρωπος δεν ελέγχει πια τη γλώσσα του, αλλά εκείνη ελέγχει αυτόν. Αντί να μιλάει και να ελέγχει όπου βλέπει το κακό και το λάθος, σωπαίνει κι αντί να σωπάσει και με τη σιωπή του να δείξει τη διαφωνία του σε κάτι λανθασμένο, χαζογελάει ανόητα για να φανεί αρεστός στην παρέα του.
(5). Το επόμενο στάδιο είναι ν’ αρχίσει να συντάσσεται πια με τις απόψεις των άλλων και ν’ αμφισβητεί τις δικές του αρχές και τα πιστεύω. Αμφιβάλλει στην αρχή με τη σκέψη του και τελικά και με τη φωνή και τα έργα του αποδεικνύει ότι η πίστη του δεν υπάρχει πια.
(6). Ο άνθρωπος είναι τα πιστεύω του και εφαρμόζει στη ζωή του αυτά που τον αντιπροσωπεύουν σαν ιδέες. Άσχετα με το τι ΛΕΕΙ πως πιστεύει, αυτό που πραγματικά ΚΑΝΕΙ είναι που δείχνει τα αληθινά του πιστεύω. Αν κάποιος σιγά-σιγά αφήνει κάποιες ιδέες να περάσουν μέσα του και τις αποδεχθεί, τελικά θα καταλήξει να γίνει αυτό που αληθινά αποδέχεται σαν ιδέα κι ας «λέει» πώς τάχα δεν το πιστεύει. Είναι αυτό που λέει η Γραφή ότι, η αμαρτία συλλαμβάνεται στη σκέψη, επωάζεται  στη συνείδηση και τελικά γίνεται πράξη στη ζωή του ανθρώπου καταστρέφοντάς τον.
(7). Ο διάβολος θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να απομακρύνει τη σκέψη μας από την ιδέα του «πειρασμού». Ξέρει ότι, άπαξ και το συνειδητοποιήσουμε, τότε αυτομάτως θ’ αρχίσουμε να πολεμάμε και να ζητάμε βοήθεια από τον Κύριο για να τον ξεπεράσουμε. Όσο όμως θεωρούμε πως αυτά που κάνουμε ή μας συμβαίνουν είναι φυσιολογικά, δεν πρόκειται να ζητήσουμε βοήθεια και τότε είμαστε εύκολα θύματα. Γι’ αυτό θα μεταμφιέζει τον πειρασμό πάντα σε κάτι το φυσιολογικό προκειμένου να μην εγείρει τις υποψίες και την αντίστασή μας. Μάλιστα, όταν η Εκκλησία έχει στραφεί - προς μεγάλη τέρψη του πονηρού - στο να ασχολείται με το πώς θα περνάει καλά και πώς θα «ευημερεί», και ο Μαμωνάς έχει εξαγιαστεί και γίνει φίλος από άσπονδος εχθρός, τότε τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα για τον εχθρό.
(8). Οι θετικές έννοιες του παρελθόντος (πουριτανισμός=καθαρότητα, εξαγνισμός), έχουν αποκτήσει - με την κατάλληλη χειραγώγησή τους από τον εχθρό και τις βλακώδεις ενέργειες ημών των ιδίων - αρνητική σημασία στις μέρες μας και κάνουν τους ανθρώπους να απομακρύνονται. Έτσι, αυτό που κάποτε ήταν πλεονέκτημα και τιμή για έναν άνθρωπο, αυτό που τον οδηγούσε στις αρετές και τον καρπό του Χριστού στη ζωή του, σήμερα θεωρείται μειονέκτημα και ελάττωμα που προσπαθούμε να αποφύγουμε για να μη μας μπει η ταμπέλα του φανατικού. Τι επιτυχία για το διάβολο!
(9). Οι αδύναμοι χαρακτήρες, αν και καταλαβαίνουν ότι μια σχέση τους οδηγεί στην καταστροφή, δε μπορούν ωστόσο να αντιδράσουν και να απομακρυνθούν από αυτήν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το ή τα πρόσωπα που αφορούν αυτή τη σχέση είναι παρόντα. Έτσι, υποφέρουν διχαζόμενοι ανάμεσα σε δυο παράλληλους κόσμους, ζώντας διπλή ζωή και μη μπορώντας να επιλέξουν. Το σύνηθες αποτέλεσμα είναι ότι τελικά οι παρέες τους θα τους παρασύρουν. Εδώ πρέπει να τονιστεί και το θέμα των συναναστροφών μέσα στην Εκκλησία. Ο διάβολος έχει πετύχει, οι πιστοί να συναντώνται και να επικοινωνούν συνήθως ΜΟΝΟ μέσα στην Εκκλησία και έξω, να ζουν ο καθένας την προσωπική του ζωή συνήθως με άλλες παρέες και χωρίς κοινωνία με αδελφούς. Με την πρόφαση ότι έχουν τις «δουλειές τους», «τα προβλήματά τους», «τα τρεχάματά τους» κλπ, απομονώνονται ο ένας από τον άλλο και, μη έχοντας πραγματική κοινωνία, αδιαφορούν ο ένας για τον άλλο βαθμιαία και έτσι γίνονται εύκολη λεία στους πειρασμούς που εξαπολύονται από τον εχθρό εναντίον τους μέσω άλλων κοσμικών παρεών που αναγκάζονται να κάνουν - γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και «μόνος του κανείς δεν πάει ούτε στον παράδεισο», όπως λέει κι η παροιμία. Τα συμπεράσματα δικά σας.
(10). Η δεύτερη περίπτωση διπλής ζωής είναι αυτή όπου ο άνθρωπος το γνωρίζει και απολαμβάνει. Εδώ έχουμε τη νοοτροπία του «υπερήρωα». Ο «σούπερμαν» που είναι φυσιολογικός με τους πολλούς και ξαφνικά αλλάζει και γίνεται σωτήρας της ανθρωπότητας όταν οι περιστάσεις το καλούν. Κάπως έτσι σκέφτεται ο άνθρωπος για τον εαυτό του όταν ζει έτσι. Είναι μαζί με τους απλούς και ταπεινούς πιστούς που «δεν καταλαβαίνουν και πολλά-πολλά» και είναι συγκαταβατικός μαζί τους, τους «ανέχεται» λόγω της αγνοίας τους - αυτός «ξέρει περισσότερα», είναι «σε ανώτερο στάδιο πνευματικότητας» - και ταυτόχρονα μπορεί να απολαμβάνει σαν άλλος Οδυσσέας το τραγούδι των σειρήνων του κόσμου δεμένος στο κατάρτι. Εδώ το πνεύμα της υπερηφανείας κάνει ύπουλα τη δουλειά του και ο άνθρωπος δεν έχει πάρει είδηση πού πηγαίνει.
(11). Αν παρ’ ελπίδα αυτή η δεύτερη περίπτωση συνειδητοποιήσει ότι έχει πάρει κακό δρόμο, τότε ο πονηρός θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι αυτό που κάνει, κάνει καλό με κάποιο ακαθόριστο, νεφελώδη τρόπο στους άλλους και θα πρέπει να διατηρήσει τις παρέες του για να μην χαρακτηριστεί «φανατικός» και «γίνει έτσι χειρότερο κακό».
(12). Γνωρίζοντας ο εχθρός ότι «έξις δευτέρα φύσις» θα προσπαθήσει να μας κάνει να περνούμε όλο και περισσότερο χρόνο με τις παρέες μας και αμελώντας τις υποχρεώσεις μας ώστε οι σχέσεις μας με αυτούς που πρέπει να αμαυρωθούν και η ένταση που θα δημιουργηθεί να επιφέρει ακόμη μεγαλύτερο κακό.