ΤΟ ΔΙΟΙΚΕΙΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

Η "ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ" ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε σ’ ένα τεράστιο κατάλογο όλους τους οργανισμούς, μικρούς και μεγάλους, που υπάρχουν σ’ όλη τη γη προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, θα μέναμε έκπληκτοι από τον αριθμό τους. 

Σχεδόν όλα όσα κάνουν ή μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι, αντιστοιχούν σε κάποιο οργανισμό, οργάνωση, κοινωνία, ή λέσχη προκειμένου να εστιαστεί η προσοχή μας σ’ αυτό και να προωθηθούν τα συμφέροντά τα και οι σκοποί του.  Μερικά από αυτά είναι καλά, κάποια άλλα είναι κακά, αλλά τα περισσότερα είναι απλώς αδιάφορα. Όμως το καθένα από αυτά, όσο ανιαρό ή αστείο κι αν φαίνεται σ’ αυτούς που δεν ασχολούνται μαζί του, έχει τους αφοσιωμένους οπαδούς του που ζουν μόνο και μόνο γι’ αυτό και απολαμβάνουν τη μέγιστη απόλαυσή τους με την ενασχόλησή τους μαζί του.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων των οποίων το σημαντικότερο ενδιαφέρον είναι, ή θα ‘πρεπε να είναι, ο Θεός. Αυτή η ομάδα λέγεται Εκκλησία.

Η Εκκλησία γεννήθηκε από το Ευαγγέλιο και αυτό το Ευαγγέλιο έχει να κάνει με το Θεό και τη σχέση Του με τους ανθρώπους.  Ο Χριστιανισμός ασχολείται με το να φέρει το Θεό μέσα στην ανθρώπινη ζωή, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους με το Θεό, να τους δώσει μια καρδιά γεμάτη επίγνωση του Θεού, να τους μάθει να αγαπούν και να υπακούουν το Θεό και, τελικά, να αποκαταστήσει επάνω τους τη χαμένη εικόνα του Θεού σε πλήρη και αιώνια τελειότητα.

Ο Κύριός μας, στον ορισμό Του για την αιώνια ζωή, συνόψισε, τον υπέρτατο σκοπό της ανθρώπινης υπόστασης ως εξής: «Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίσουν Εσένα το μόνο αληθινό Θεό και τον Ιησού Χριστό τον οποίο απέστειλες.» Και ο Παύλος αποκάλυψε το μοναδικό ενδιαφέρον της ζωής του που τον ενδυνάμωνε όταν έγραψε, «ώστε να γνωρίσω Αυτόν.»

Η δουλειά - η επιχείρηση, το ενδιαφέρον - της Εκκλησίας είναι ο Θεός. Είναι αγνότερη όταν είναι αφοσιωμένη στο Θεό και οδηγείται στην απώλεια όσο περισσότερο ακολουθεί άλλα ενδιαφέροντα, όσο θρησκευτικά ή ανθρωπιστικά μπορεί να φαίνονται.

Υπάρχουν χιλιάδες χρήσιμα ή και ευγενικά ενδιαφέροντα και σκοποί με τους οποίους η Εκκλησία μπορεί να ασχολείται και μπορεί να αποφέρουν την επιδοκιμασία του κόσμου, αλλά που είναι ωστόσο ανάξια της αφοσίωσής της. Τέτοια πράγματα είναι οι διάφορες κοινωνικές εκστρατείες που γίνονται για να γίνονται, φιλοσοφικές αναζητήσεις που έχουν πάρει διαζύγιο από Αυτόν στον οποίο υπάρχει όλη η γνώση και η σοφία, η τέχνη, η μουσική, η παιδεία και όλα τα άλλα. Καθώς όλα αυτά τα ενδιαφέροντα τα συναντά ο Χριστιανός, καθώς αναζητά και ακολουθεί το Θεό, μπορούν να έχουν τη σωστή και χρήσιμη θέση τους στη ζωή του. Όμως όταν ακολουθούνται αυτά σαν αυτοσκοποί, είναι απλώς φτηνά υποκατάστατα της αληθινής δόξας που υπερέχει.

Επειδή επιλέγουμε το Θεό σαν μοναδικό μας ενδιαφέρον, εμείς οι Χριστιανοί μπορεί να κατηγορηθούμε ή να γίνουμε αντικείμενο κοροϊδίας και να αφοριστούμε ως απελπιστικά στενόμυαλοι. Όμως πρέπει να απολογηθούμε; Πρέπει να απολογηθούμε γιατί διαλέξαμε το Χριστό σαν αντικείμενο της «καριέρας» μας; Ή επειδή επιθυμούμε να περπατούμε στη ζωή μαζί μ’ αυτούς που περπατούν με το Θεό; Ή επειδή έχουμε επιλέξει την αιωνιότητα αντί του χρόνου και τον ουρανό αντί της γης; Πρέπει να απολογηθούμε γιατί επιλέξαμε να εκζητούμε το καλό και όχι το κακό για όλες τις μέρες της ζωής μας; Ή γιατί διαλέξαμε να ζούμε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να τολμούμε και να πεθάνουμε;

Κάνοντας τέτοιες επιλογές ποιον θίξαμε; Ποιου ο γιος ή κόρη έγινε χειρότερα επειδή μας γνώρισε; Ποιου το σπίτι κλέψαμε ή ποιου τα λεφτά πήραμε; Ποιον οδηγήσαμε στο έγκλημα; Ποιος έγινε χειρότερος σύζυγος, πατέρας, μητέρα ή πολίτης επειδή ακολουθεί το Σωτήρα μας; Κι αν έχουμε αδικήσει κάποιον, αυτό έγινε λόγω της λανθασμένης πίστης μας κι όχι της ορθής. Κανένας άνθρωπος, κανένα σπίτι, κανένα έθνος δεν έγινε χειρότερο λόγω της παρουσίας ενός αληθινού Χριστιανού.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Από το Ελληνικό Αρχείο Συντάκτης: (Δημήτριος  Καραπιστόλης, Dimitrios  Karapistolis)   Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft) Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος). Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό. Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο». Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο». Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!! Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο. Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις. Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος : «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική». Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει». Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

ΠΩΣ ΟΔΗΓΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ

Θεωρώ ότι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο δεν είναι τόσο το πού στεκόμαστε, όσο το προς ποια κατεύθυνση κινούμαστε. Για να φτάσουμε στο λιμάνι του ουρανού, πρέπει μερικές φορές να πλέουμε μαζί με τον άνεμο και κάποιες άλλες φορές ενάντια σ’ αυτόν, όμως πλέουμε, δεν παρασυρόμαστε, ούτε μένουμε αγκυροβολημένοι.

Oliver Wendell Holmes.

Ένα από τα προβλήματα που συναντώνται πιο συχνά από σοβαρούς Χριστιανούς είναι το πώς να διακρίνουν το θέλημα του Θεού σε μια δοθείσα κατάσταση.

Αυτό δεν είναι κάτι ασήμαντο. Για αμέτρητες χιλιάδες Χριστιανών είναι ζωτικά σημαντικό. Η ειρήνη της ψυχής τους εξαρτάται πάνω στη γνώση ότι ο Θεός τους οδηγεί πραγματικά και η αποτυχία τους στο να είναι σίγουροι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, καταστρέφει την εσωτερική τους ηρεμία και τους γεμίζει με αβεβαιότητα και φόβο. Πρέπει να λάβουν βοήθεια αν είναι να ξαναβρούν την εμπιστοσύνη τους. Αυτή λοιπόν είναι μια σεμνή προσπάθεια να τους παρέχουμε κάποια βοήθεια.

Πρωταρχικά είναι απόλυτα ουσιώδες το να είμαστε εντελώς αφιερωμένοι στο να τιμούμε το Θεό και να παραδοθούμε στην κυριότητα του Ιησού Χριστού. Ο Θεός δε θα μας οδηγήσει παρά μόνο για τη δόξα Του και δε μπορεί να μας οδηγήσει αν αντιστεκόμαστε στο θέλημά Του. Ο ποιμένας δε μπορεί να οδηγήσει ένα πεισματάρικο πρόβατο. Η πονηρή πρακτική να θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το Θεό πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αντί να προσπαθούμε να κάνουμε το Θεό να πραγματοποιήσει τους στόχους μας, πρέπει να υποτάξουμε τους εαυτούς μας με χαρά στο Θεό και να Τον αφήσουμε να επιτύχει τους δικούς Του σκοπούς.

Τώρα, αν δεχθούμε ως δεδομένο ότι είμαστε πλήρως αφοσιωμένοι στο Θεό και με πλήρη διάθεση να Τον υπακούσουμε, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα μας οδηγήσει. Τα εδάφια που διδάσκουν αυτή την αλήθεια είναι τόσο πολλά, που δεν ξέρει κανείς από πού ν’ αρχίσει. Αυτό που μένει από μας είναι το να πιστέψουμε ότι εννοούν αυτό που λένε.

Οι διάφορες επιλογές που αντιμετωπίζουμε σαν Χριστιανοί σε καθημερινή βάση, έχουν να κάνουν με τέσσερα μόνο πράγματα: 

1. Αυτές που έχουν να κάνουν με το εμφατικό «όχι» του Θεού. 
2. Αυτές που έχουν να κάνουν με το εμφατικό «ναι» του Θεού αντίστοιχα.
3. Αυτές που έχουν να κάνουν με τις δικές μας αγιασμένες επιλογές, και…
4. Αυτές τις λίγες και σπάνιες περιπτώσεις όπου δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες, που να να μας επιτρέπουν να πάρουμε σωστές αποφάσεις και που γι’ αυτό το λόγο απαιτείται κάποια ειδική οδηγία από τον Κύριο προκειμένου να αποφύγουμε σοβαρά λάθη.

Άσχετα με το τι λένε οι διάφοροι «θετικιστές», οι Γραφές έχουν πολλά να μας πουν σχετικά με πράγματα που ο Θεός δε θέλει να κάνουμε. Κάθε κάλεσμα σε μετάνοια, είναι ένα κάλεσμα σε μια αρνητική, αλλά και σε μια θετική ηθική πράξη. «Πάψε να κάνεις το κακό, μάθε να κάνεις το καλό», είναι μια ορθή επιτομή των ηθικών διδασκαλιών της Βίβλου.

Σημειώστε αυτό σαν αλάνθαστο κανόνα: Ποτέ μη ζητάς την οδηγία του Θεού όσον αφορά μια πράξη που είναι απαγορευμένη στο Λόγο του Θεού. Το να κάνεις κάτι τέτοιο είναι σα να παραδέχεσαι ότι είσαι ανειλικρινής.

Και πάλι, οι προφήτες, οι ψαλμωδοί, οι απόστολοι κι ο ίδιος ο Κύριός μας, όλοι μαζί, μας δείχνουν το δρόμο προς την ορθή υπακοή. Ο ζυγός του είναι καλός, το φορτίο του απαλό και δίνει χάρη οπότε αυτός ας είναι ο δεύτερος κανόνας: Ποτέ μη ζητάς την οδηγία του Κυρίου όσον αφορά μια πράξη που ξεκάθαρα απαιτείται από τις Γραφές.

Τώρα μια ευχάριστη αλήθεια που συχνά παραβλέπουμε στην απεγνωσμένη αναζήτησή μας για το θέλημα του Θεού είναι ότι στην πλειοψηφία των αποφάσεων που απαιτούνται στις επίγειες ζωές μας, ο Θεός δεν εκφέρει γνώμη αλλά αφήνει στη δική μας προτίμηση το τι θα αποφασίσουμε. Μερικοί Χριστιανοί βρίσκονται μέσα σε ένα σύννεφο αβεβαιότητας, ανησυχώντας για το ποιο επάγγελμα να διαλέξουν, ποιο αμάξι να αγοράσουν, σε ποιο σχολείο να πάνε, πού να μείνουν, και ένα σωρό από άλλα θέματα, όταν ο Κύριος τους έχει αφήσει ελεύθερους να ακολουθήσουν τις προσωπικές τους προτιμήσεις, οδηγούμενες μόνο από την αγάπη τους γι’ Αυτόν και για τους συνανθρώπους τους.

Επιφανειακά φαίνεται πιο πνευματικό το να ζητάς την οδηγία του Θεού, αντί να προχωράς μπροστά και να εκτελείς το προφανές. Αλλά δεν είναι. Αν ο Θεός σου έδινε ένα ρολόι, θα φαινόταν πιο τιμητικό γι’ Αυτόν το να Τον ρωτάς συνέχεια την ώρα, ή το να κοιτάς το ρολόι; Αν ο Θεός έδινε μια πυξίδα σ’ ένα ναύτη, θα Τον ευχαριστούσε περισσότερο να βλέπει το ναύτη να προσεύχεται αγωνιωδώς για να του πει ο Θεός ποια κατεύθυνση ν’ ακολουθήσει, ή να τον βλέπει να χρησιμοποιεί την πυξίδα που του χάρισε;

Εκτός από αυτά που είναι με βεβαιότητα απαγορευμένα ή επιτρεπόμενα και απαιτούμενα, είναι θέλημα Θεού το να είμαστε ελεύθεροι να εξασκούμε την ίδια μας τη νοήμονα επιλογή. Ο ποιμένας οδηγεί τα πρόβατά του αλλά δεν ασχολείται με το σε ποιο κομμάτι του γρασιδιού συγκεκριμένα θα βοσκήσουν την κάθε στιγμή της ημέρας. Σχεδόν σε όλα όσα αφορούν την καθημερινή μας ζωή στη γη, ο Θεός χαίρεται με ό,τι χαιρόμαστε κι εμείς. Θέλει να είμαστε ελεύθεροι σαν τα πουλιά να πετάμε ψηλά και να ψάλλουμε τους ύμνους μας σ’ Αυτόν. Η επιλογή του Θεού για μας μπορεί να μην είναι μία μόνο, αλλά οποιαδήποτε από ένα αριθμό πιθανών επιλογών. Ο άνδρας ή η γυναίκα που ολοκληρωτικά και χαρούμενα παραδίδεται στο Θεό, δε θα κάνει λανθασμένη επιλογή. Κάθε επιλογή του θα είναι η σωστή.

Όμως τι γίνεται σ’ εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου πολλά διακυβεύονται, δεν έχουμε ξεκάθαρη βιβλική οδηγία κι ωστόσο υποχρεούμαστε να επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο πιθανές διαδρομές; Σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε την πιστή υπόσχεση του Θεού ότι θα μας καθοδηγήσει άμεσα. Εδώ, για παράδειγμα, είναι δύο χωρία από το Λόγο του Θεού:

«Αν κάποιος από σας είναι ελλιπής σοφίας, ας ζητήσει από το Θεό, που δίνει σε όλους ελεύθερα και δεν κοροϊδεύει κανέναν, και θα του δοθεί. Όμως ας ζητήσει με πίστη χωρίς να ταλαντεύεται.» (Ιάκωβος 1:5,6).

Έτσι λέει ο Κύριος, ο Άγιος του Ισραήλ: Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου που σε διδάσκω για να ωφεληθείς, που σε οδηγώ ποιο δρόμο ν’ ακολουθήσεις.» (Ησαΐας 48:17).

Φέρε το πρόβλημά σου στο Θεό. Υπενθύμισέ Του αυτές τις υποσχέσεις. Μετά σήκω και κάνε ό,τι σου φαίνεται καλύτερο. Όποια επιλογή κάνεις θα είναι η σωστή. Ο Θεός δε θα επιτρέψει να κάνεις λάθος.

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W. TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΡEΩΜΕΝΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Είναι πιθανό ότι τελικά θα ανακαλύψουμε πως δεν υπάρχει άλλη αμαρτία από αυτήν του μυαλού.

Είναι ο σαρκικός νους που είναι σε έχθρα προς το Θεό, που δεν υποτάσσεται στο νόμο του Θεού κι ούτε και μπορεί. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι όταν η Βίβλος μιλάει για το νου δεν αναφέρεται μόνο στις διανοητικές μας λειτουργίες. Αντιθέτως περιλαμβάνει το σύνολο της προσωπικότητας. Τη θέληση, την ηθική, τις συμπάθειες και αντιπάθειες και βέβαια τη διάνοια. Όταν ο Θεός είδε την ανομία του ανθρώπου πάνω στη γη ότι ήταν μεγάλη, είδε αυτό που δε φαινόταν με το φυσικό μάτι, αυτό που, όπως εκφράζεται αλλού, είναι "οι σκοποί και οι επιθυμίες της καρδιάς", ότι ήταν συνεχώς γεμάτο κακία (Γένεση 6:5). Από αυτό το χωρίο και μόνο μπορούμε με σιγουριά να συμπεράνουμε ότι η αμαρτία εδράζεται βαθιά μέσα στην προσωπικότητα του ατόμου εκεί όπου μολύνει τα αισθήματα (επιθυμίες), το νου (φαντασία) και τη θέληση (σκοπός). Αυτά, αν τα συνδυάσουμε, έχουμε αυτό που η απλή Βιβλική θεολογία ονομάζει "καρδιά".

Είναι σημαντικό το ότι, όταν ο Κύριος περιγράφεις το ρεύμα της ανομίας που ξεχύνεται από την καρδιά ξεκινάει με τις σκέψεις πρώτα. "Γιατί από την καρδιά εξέρχονται όλες οι πονηρές σκέψεις, φόνος, μοιχεία, πορνεία, κλοπή, ψευδομαρτυρία, βλασφημία." (Ματθαίος 15:19). Είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε αμαρτία διαπράττεται αν δεν συλληφθεί πρώτα μέσα στη σκέψη μας και εκκολαφθεί ώστε να διεγείρει τα συναισθήματα και να καθοδηγήσει τη θέληση θετικά προς αυτήν (την αμαρτία). Ακόμη και μια στιγμιαία έκρηξη θυμού, απ' όλες τις αμαρτίες φαίνεται να έχει τη μικρότερη σχέση με τις νοητικές λειτουργίες, δεν παύει να είναι μια στιγμιαία έκρηξη συναισθημάτων.

Ο άνθρωπος που ξεσπάει εύκολα είναι αυτός που συνηθίζει να σκέφτεται συνεχώς το κακό που του έχουν κάνει, τις αδικίες και τις προσβολές κι έτσι προετοιμάζει άθελά του τον εαυτό του γι' αυτές τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού που φαίνονται να μην έχουμε καμιά νοητική προέλευση. Η "καρδιά" που ασχολείται με το να διαλογίζεται καλά και ηθικά θέματα, και ιδιαίτερα ασχολείται ιδιαίτερα με την αμαρτωλότητα του ανθρώπου, το έλεος του Θεού και την καλοσύνη του Χριστού που πέθανε για τους εχθρούς Του, δεν είναι προδιατεθειμένη να εκραγεί όταν έλθει η περίσταση για κάτι τέτοιο. Η χειρότερη αντίδρασή της σε μια αδικία ή προσβολή θα είναι απλά μια ενόχληση, ποτέ ένα ξέσπασμα αμαρτωλού θυμού.

Η Παλαιά Διαθήκη λέει πώς ο αμαρτωλός ξαπλώνει στο κρεβάτι του σκεπτόμενος τρόπους για να κάνει το κακό και, όταν έλθει το πρωί, σηκώνεται για να εκτελέσει αυτά που σχεδίαζε όλη τη νύχτα "επειδή είναι στη δύναμή του". Κι ο ψαλμωδός μας προτρέπει, "Στάσου με δέος και μην αμαρτάνεις: επικοινώνησε με την καρδιά σου στο κρεβάτι σου και ησύχασε" (Ψαλμός 4:4). Τι άλλο σημαίνει αυτό παρά το ότι η ηθική στάση μας, καλή ή κακή, προέρχεται από τα βάθη του μυαλού μας; Οι σκέψεις στηρίζονται πάνω σε μια σειρά θεμάτων που κινούν το ενδιαφέρον μας. Αυτό με τη σειρά του διεγείρει τα συναισθήματα που με τη σειρά τους πυροδοτούν τη θέληση ώστε να ενεργήσουμε τελικά. Η αμαρτία που προκύπτει σαν αποτέλεσμα μπορεί να είναι τόσο συνηθισμένη, τόσο "σαρκική" ώστε κανείς να μη φαντάζεται ότι ξεκίνησε απλά από μια απειθάρχητη σκέψη ή επιθυμία της "καρδιάς". Ο άφρων πλούσιος σκέφτηκε "εν τη καρδία αυτού" και σαν αποτέλεσμα, πήρε μια πορεία που του στοίχισε την ψυχή του (Λουκάς 12:16-21).

Όλες μας οι πράξεις γεννιούνται από τη διάνοιά μας και θα είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε τελικά. Αυτό ξεκάθαρα διδάσκεται στο Λόγο του Θεού: "Φύλαξε την καρδιά σου με μεγάλη επιμέλεια γιατί από αυτήν εξέρχονται όλες οι εκβάσεις της ζωής." Ακόμη και η μετάνοια πρέπει να ξεκινήσει με ενδελεχή ευσεβή σκέψη. Ο Δαυίδ είπε, "Συλλογίστηκα τους δρόμους μου κι έστρεψα τα βήματά μου στο δικό Σου δρόμο" (Ψαλμός 119:54), και είναι ξεκάθαρο ότι ο άσωτος γιος σκέφτηκε πολύ σοβαρά τα πράγματα πριν καταφέρει να οδηγήσει τη θέλησή του να ταπεινωθεί και να πει, "Θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου και θα πω, Πατέρα αμάρτησα…" (Λουκάς 15:11-32).

Είναι ένα ευχάριστο παράδοξο ότι, ενώ οι σκέψεις επηρεάζουν σημαντικά τη θέληση και καθοδηγούν και ορίζουν τις επιλογές μας, η θέληση από την άλλη μεριά έχει τη δύναμη να ελέγξει τις σκέψεις. Μια θέληση που είναι δεσμευμένη με το Θεό, μπορεί να μεταστρέψει τη διάνοια και να την υποχρεώσει να σκέπτεται μόνο άγια θέματα. Αν δεν ήταν έτσι, τα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους θα ήταν εντελώς άτοπα: "Τελικά, αδελφοί μου, όσα είναι αληθινά, όσα είναι τίμια, όσα είναι δίκαια, όσα αγνά, όσα καλά, αν υπάρχουν καλά νέα, αν υπάρχει αρετή κι αν υπάρχει παρηγοριά, αυτά να σκέπτεστε (Φιλιππησίους 4:8). Εφόσον εδώ διδασκόμαστε ότι πρέπει να σκεπτόμαστε συγκεκριμένα πράγματα, αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη σκέψη μας. Κι αν μπορούμε να επιλέξουμε το αντικείμενο των λογισμών μας, τότε μπορούμε να στρέψουμε ολόκληρη την εσωτερική μας ζωή προς τη δικαιοσύνη.

Είναι πολύ σημαντικότερο να σκεπτόμαστε ευσεβώς και να επιθυμούμε το θέλημα του Θεού, από το να νιώθουμε "πνευματικοί". Τα θρησκευτικά συναισθήματα διαφέρουν τόσο πολύ από άτομο σε άτομο ή και στο ίδιο άτομο από τη μια στη στιγμή στην άλλη, που δεν είναι καθόλου ασφαλές να τα εμπιστευόμαστε. Μέσα από μια αποφασιστική πράξη πίστης, ας θέσουμε τα ενδιαφέροντά μας σε θέματα ουράνια και ο Θεός θα φροντίσει για τα υπόλοιπα. Ο ασφαλέστερος και λίγο αργότερα ο ευτυχέστερος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να πει, "Η καρδιά μου στερεώθηκε εμπιστευόμενη τον Κύριο."

Τι δεν πρέπει κάποιος να έχει σύμφωνα με τον Γκάντι

 Ο μεγάλος ινδός πολιτικός και στοχαστής, Μαχάτμα Γκάντι με τη φιλειρηνική δράση του, τη σκέψη και τα όσα κατάφερε έγινε μια από τις πιο διάσημες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα.

Ο Γκάντι πριν τη δολοφονία του, έδωσε στον εγγονό του ένα χαρτί με αυτά που αποκαλούσε «τα 7 αμαρτήματα του κόσμου». Επρόκειτο για 7 συνήθεις ανθρώπινες δραστηριότητες που πρέπει να συνοδεύονται μαζί με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.



Αυτά ήταν τα ακόλουθα:



- Ευχαρίστηση χωρίς συνείδηση

- Πλούτος χωρίς εργασία

- Λατρεία χωρίς θυσία

- Γνώση χωρίς χαρακτήρα

- Εμπόριο δίχως ήθος

- Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά

- Πολιτική δίχως αρχές

Περί Αρχών κι Εξουσιών

Μέρος Ι

Μέρος ΙΙ

Μέρος ΙΙΙ

Μέρος IV

Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΣΤΙΩΝ - A.W.TOZER

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ  ΙΙ

Ο δημιουργικός θρησκευτικός διανοητής δεν είναι κάποιος ονειροβάτης, ούτε κάποιος διανοούμενος κλεισμένος σε πύργο από ελεφαντοστούν που ασχολείται αέναα με τις υψηλού επιπέδου σκέψεις του απομονωμένος από τον σκληρό ακατέργαστο κόσμο. Μάλλον είναι ένας ταραγμένος, βεβαρημένος άνθρωπος που έχει στην πλάτη του τις "ουαί" της ύπαρξης και δεν ασχολείται με θέματα ακαδημαϊκού ή θεωρητικού ενδιαφέροντος, αλλά με πρακτικά και προσωπικά.

Οι μεγάλοι θρησκευτικοί διανοητές του παρελθόντος δεν ήταν ποτέ άνθρωποι της άνεσης. Μάλλον ήταν άνθρωποι της καθημερινότητας και του μόχθου, κοντά στον ταραγμένο αυτό κόσμο και κομμάτι του. Ούτε θα είναι ο αγιασμένος διανοητής των ημερών μας ένας ποιητής που ενατενίζει ένα ηλιοβασίλεμα από κάποιο ήσυχο απομονωμένο σημείο, αλλά κάποιος που αισθάνεται πως είναι ένας ταξιδιώτης χαμένος σε μια έρημο που πρέπει να βρει το δρόμο του προς την ασφάλεια. Το ότι άλλοι θα ακολουθήσουν το μονοπάτι του αργότερα δεν είναι πρωτεύον στη σκέψη του. Αργότερα θα το καταλάβει, αλλά για την ώρα θα είναι απασχολημένος με το κυνήγι της εξόδου από την έρημο αυτή.

Για να σκέπτεται σωστά και χρήσιμα για τον εαυτό του και τους άλλους, ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ενδεδυμένος με κάποια απαραίτητα προσόντα. Θα πρέπει κατ' αρχήν να είναι απόλυτα τίμιος και διάφανα ειλικρινής. Ο μικρόψυχος ψιλικατζής αυτομάτως διαγράφεται. Ζυγίζεται στη ζυγαριά της τιμιότητας και βρίσκεται πολύ ελλιπής ώστε να του εμπιστευθούν οι σκέψεις του Θεού. Αν αφήσει έστω και μια ανάσα ελαφρότητας να εισέλθει στο μυαλό του και η δύναμη της δημιουργικής σκέψης εξατμίζεται. Και με την ελαφρότητα δεν εννοώ το να κάνει "πνεύμα" ή αστειάκια. Εννοώ ανειλικρίνεια, απάτη ή ακόμη και την απουσία ηθικής σοβαρότητας. Οι μεγαλειώδης ιδέες απαιτούν μια ολοκληρωτική και απόλυτη στάση σοβαρότητας απέναντι στη ζωή, την ανθρωπότητα και το Θεό.

Ένα ακόμη προσόν είναι το θάρρος. Ο δειλός δεν τολμάει να σκεφτεί μήπως και ανακαλύψει τον εαυτό του και ανακαλύψει κάτι το σοκαριστικό για την πνευματική του κατάσταση, όπως αν ανακάλυπτε για το σώμα του ότι έχει καρκίνο. Ο ειλικρινής όμως δέχεται αυτό το έργο αυτογνωσίας με την εγκατάλειψη ενός Σαύλου από την Ταρσό που φώναξε, "Κύριε, τι θέλεις να κάνω;" Η σκέψη φέρνει μαζί της μια ηθική ευθύνη. Ο αναζητητής της αλήθειας πρέπει να είναι έτοιμος και να υποταχθεί στην αλήθεια αλλιώς θα του διαφύγει. Αν αρνηθεί να ακολουθήσει το φως, έχει αυτομάτως καταδικάσει τον εαυτό του στο σκότος. Ο δειλός μπορεί να είναι πονηρός ή και έξυπνος, αλλά δε θα είναι ποτέ σοφός γιατί η αληθινή σοφία έχει στη βάση της την ηθική και δεν έχει καμία σχέση με το κακό.

Και πάλι ο αποτελεσματικός θρησκευτικός διανοούμενος θα πρέπει να έχει κάποιο επίπεδο γνώσης. Μια κινέζικη παροιμία λέει: "Μάθηση χωρίς σκέψη είναι παγίδα, Σκέψη χωρίς γνώση είναι επικίνδυνη." Έχω συναντήσει Χριστιανούς με οξεία διάνοια αλλά περιορισμένη ευρύτερη γνώση, οι οποίοι γνώρισαν μια αλήθεια, αλλά λόγω αδυναμίας τους να τη συνδέσουν με τις υπόλοιπες αλήθειες της Γραφής, έγιναν εξτρεμιστές φανατικοί, που με αφοσίωση καλλιεργούν την αδύναμη θεολογία τους, αφελώς πιστεύοντας ότι ο μικρός φράχτης που έχτισαν περιλαμβάνει όλο τον κόσμο!

Μια συσχέτισή μας ή τουλάχιστον μια αντίληψη της σημασίας αυτού που είπε ο Καντ, "οι έναστροι ουρανοί από πάνω και ο ηθικός νόμος μέσα μας", είναι απαραίτητη για τον ορθό διανοητή. Προσθέστε σ' αυτό μια διεξοδική γνώση των Γραφών, μια καλή ιστορική γνώση και αντίληψη και αρκετή επαφή  με τον πρακτικό  Χριστιανισμό και θα έχετε το ακατέργαστο υλικό για δημιουργική σκέψη. Και πάλι αυτά δεν είναι αρκετά για να φτιάξουν τον διανοούμενο.

Ο άνθρωπος είναι λατρευτικό ον και μόνο μέσα σε πνεύμα λατρείας βρίσκει την απελευθέρωση όλων των δυνάμεων του εκπληκτικού μυαλού του. Ένας θρησκευτικός συγγραφέας μας προειδοποίησε κάποτε ότι, "είναι επικίνδυνο να εμπιστευόμαστε την ακάματη σαν του μυρμηγκιού εργασία της βιομηχανικής σκέψης αντί για την διατρητική σαν σφαίρα όραση της καρδιάς!" Ο Έλληνας πατέρας της Εκκλησίας Νικηφόρος, δίδαξε ότι θα πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε με την καρδιά μας. "Πίεσε το μυαλό σου να βυθιστεί μέσα στην καρδιά σου", λέει, "και να μείνει εκεί. Όταν, κατ' αυτό τον τρόπο, εισέλθεις στον τόπο της καρδιάς ευχαρίστησε και δόξασε τον Θεό και το έλεός Του, συνέχισε συνεχώς να το κάνεις αυτό και θα διδαχθείς πράγματα που με κανένα άλλο τρόπο δε θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις."

Είναι πια κλισέ το ότι η Χριστιανική πίστη είναι γεμάτη από φαινομενικές αντιθέσεις και αυτο-αναιρέσεις που συνήθως τις ονομάζουμε παράδοξα. Ένα τέτοιο παράδοξο είναι η αναγκαιότητα να αποκηρύξουμε εντελώς τον εαυτό μας και να εξαρτόμαστε ολοκληρωτικά από το Θεό, ενώ από την άλλη μεριά λέει να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας να λάβουμε και να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε με τις δυνατότητες που ο Θεός μας έχει δώσει. Αυτό παρακλάδι της ταπεινοφροσύνης όπου ένας άνθρωπος καταλήγει να δυσπιστεί για την ίδια του τη νόηση σε σημείο να φτάνει την ηθική κατάπτωση και τη χρόνια αναποφασιστικότητα δεν είναι παρά μια φτηνή παρωδία της αληθινής ταπεινότητας. Είναι σημαντικότατο σφάλμα ενάντια στη σοφία και την καλοσύνη του Θεού το να αμφιβάλλουμε γι τα έργα των χεριών Του. "Θα πει άραγε ο πηλός προς τον πλάστη του, Τι κάνεις;" (Ησαΐας 45:9,10).

Μια θρησκευτική διανοητικότητα που χαρακτηρίζεται από τη δειλία και την έλλειψη ηθικού θάρρους είναι αυτή που μας έχει δώσει σήμερα ένα ρηχό Χριστιανισμό, διανοητικά πτωχευμένο, ανιαρό, επαναλαμβανόμενο και εν πολλοίς, απλά βαρετό. Και αυτό το πράγμα παρουσιάζεται σαν η πίστη των πατέρων μας σε ευθεία γραμμή από το Χριστό και τους αποστόλους! Ταΐζουμε με το κουταλάκι αυτό άνοστο κατασκεύασμα στη νεολαία μας που ζητάει απαντήσεις και, για να το κάνουμε εύγεστο, το καρυκεύουμε με σαρκικές απολαύσεις ευθέως δανεισμένες από τον κόσμο της σάρκας. Είναι ευκολότερο να διασκεδάζεις παρά να καθοδηγείς, είναι ευκολότερο να ακολουθείς την εκφυλισμένη κοινή άποψη και γούστο, παρά να σκέπτεσαι για τον εαυτό σου, κι έτσι πάρα πολλοί από τους θρησκευτικούς ηγέτες μας αφήνουν το μυαλό τους να ατροφήσει, ενώ τα δάχτυλά τους έχουν γίνει ευκίνητα από τα τεχνάσματα που κάνουν προκειμένου να προσελκύσουν τα γεμάτα περιέργεια πλήθη.

Ο Χριστιανισμός πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της προσωπικότητας του ατόμου και να διοικεί κάθε μόριο και άτομο της λυτρωμένης μας ύπαρξης. Δε μπορούμε να εμποδίσουμε τη διάνοιά μας από το διάπυρο βωμό και να συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι θα διατηρήσουμε την αληθινή Χριστιανική πίστη.

"...διότι οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών
γενεάν παρά τους υιούς του φωτός".
Ιησούς Χριστός - Λουκάς 16:8



* **Ο Mario de Andrade (Βραζιλιάνος ποιητής, συγγραφέας,** **δοκιμιογράφος
και μουσικολόγος) έγραψε...**

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται
... λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις
πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του
απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται,
καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,
γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

**Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που **παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.**
**
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες, ασχολούμαι με τους
χειριστικούς, να
παρακολουθώ παρελάσεις παραφουσκωμένων εγωισμών...

Δεν έχω χρόνο για τη ζήλια και όσους προσπαθούν να υποτιμήσουν τους
ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο,... μετά βίας για την
επικεφαλίδα.

**Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις
επικεφαλίδες**. **Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες
καραμέλες στη σακούλα...
**
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια
και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά
των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους
δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η
ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου
απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες
έχω ήδη φάει!

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με
τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...*

* ***