ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S.LEWIS

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΙ
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,

Είναι φανερό ότι κάνεις εξαιρετική πρόοδο. Ο μόνος φόβος μου είναι μήπως βιαστείς και ο ασθενής σου ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει την αληθινή του κατάσταση. Γιατί, παρόλο που εσύ κι εγώ βλέπουμε την κατάστασή του όπως πραγματικά είναι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε πόσο διαφορετικά πρέπει να φαίνεται σ’ αυτόν. Γνωρίζουμε ότι έχουμε εισάγει στη ζωή του μια αλλαγή κατεύθυνσης, που ήδη τον απομακρύνει από την τροχιά του γύρω από τον Εχθρό μας. Αλλά πρέπει να τον κάνουμε να φαντάζεται ότι όλες οι επιλογές που οδήγησαν σ’ αυτή την αλλαγή πορείας είναι επουσιώδεις και αναστρέψιμες. Δεν πρέπει να του επιτραπεί να υποψιαστεί ότι τώρα πια κατευθύνεται, αργά αλλά σταθερά, κατευθείαν μακριά από τον ήλιο σε μια πορεία που θα τον οδηγήσει στην ψυχρότητα και τη σκοτεινιά του απόλυτου κενού(1).

Γι’ αυτό το λόγο είμαι σχεδόν ευτυχής που ακούω ότι εξακολουθεί να πηγαίνει στην εκκλησία και να επικοινωνεί με αυτήν. Γνωρίζω ότι υπάρχουν κίνδυνοι σε κάτι τέτοιο. Αλλά οτιδήποτε είναι καλύτερο από το να αντιληφθεί την απομάκρυνσή του από τους πρώτους μήνες της Χριστιανικής του ζωής. Όσο θα διατηρεί τα εξωτερικά γνωρίσματα και συνήθειες ενός Χριστιανού, θα εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι κάποιος που απέκτησε μερικούς καινούριους φίλους και διασκεδάσεις, αλλά του οποίου η πνευματική κατάσταση είναι η ίδια με αυτή που ήταν πριν από έξι βδομάδες. Κι ενόσω το νομίζει αυτό, δε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε την σαφή μετάνοια μια ξεκάθαρης, πλήρως αναγνωρισμένης αμαρτίας, αλλά μόνο με το ακαθόριστο, αν και ενοχλητικό, συναίσθημα ότι δεν τα πάει και πολύ καλά τελευταία(2).

Αυτή η «θαμπή» ανησυχία χρειάζεται προσεκτικό χειρισμό. Αν γίνει πολύ δυνατή, μπορεί να τον αφυπνίσει και να χαλάσει το όλο παιχνίδι. Από την άλλη, αν την καταπιέσεις εντελώς - κάτι που, παρεμπιπτόντως ο Εχθρός μας δε θα σε αφήσει να κάνεις - θα μας κάνει να χάσουμε ένα στοιχείο που στην περίσταση αυτή μπορεί να αποβεί σε καλό μας. Αν ένα τέτοιο συναίσθημα επιτραπεί, χωρίς να γίνει ακαταμάχητο και να «ανθίσει» σε πλήρη μετάνοια, έχει μια πολύτιμη τάση. Αυξάνει την απροθυμία του ασθενούς να σκέπτεται για τον Εχθρό. Όλοι οι άνθρωποι παρουσιάζουν κατά καιρούς αυτή την απροθυμία, σε όλες τις εποχές. Αλλά όταν το να Τον σκέπτονται εντείνει την αντιμετώπιση ενός ολόκληρου ασαφούς νέφους ενοχής, αυτή η απροθυμία δεκαπλασιάζεται. Μισούν την κάθε σκέψη που τους οδηγεί σ’ Αυτόν, όπως ένας άνθρωπος με οικονομικές ατασθαλίες απεχθάνεται τον οικονομικό έλεγχο. Σε μια τέτοια κατάσταση, ο ασθενής σου δε θα παραλείψει απλώς αλλά θα αντιπαθεί βαθμιαία όλο και περισσότερο τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Θα τα σκέπτεται όσο λιγότερο μπορεί πριν έλθει η ώρα τους και θα τα ξεχνάει όσο πιο γρήγορα μπορεί αφού αυτή περάσει. Πριν από μερικές βδομάδες θα έπρεπε να τον δελεάσεις για ν’ αποσπάσεις την προσοχή του από την προσευχή, αλλά τώρα θα τον δεις να σου έρχεται με ανοιχτές αγκάλες, εκλιπαρώντας σε να του αποσπάσεις την προσοχή και να του παγώσεις την καρδιά. Θα θέλει οι προσευχές του να είναι αφύσικες, πέρα από την πραγματικότητα γιατί θα τρέμει στην ιδέα να προσευχή κάτι απλό που θα τον φέρει σε ευθεία επαφή με τον Εχθρό μας. Ο στόχος του θα είναι να συνεχίσει να «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου»(3).

Καθώς αυτή η κατάσταση θα γίνει σταθερή, θα απελευθερώνεσαι βαθμιαία από την κοπιαστική εργασία να του παρέχεις διάφορες απολαύσεις ως πειρασμούς. Καθώς η ανησυχία του, αλλά και η άρνησή του να την αντιμετωπίσει, θα τον αποκόπτουν συνεχώς από την αληθινή ευτυχία, και καθώς η συνήθεια θα μετατρέπει τις ηδονές της ματαιότητας, της έξαψης και της ελευθεριότητας όλο και λιγότερο ευχάριστες αλλά και όλο πιο επιθυμητές ταυτόχρονα (γιατί αυτό κάνει η συνήθεια στην ηδονή ευτυχώς), θα ανακαλύψεις πως οτιδήποτε ή και τίποτε ακόμη, είναι αρκετό για να αποσπάσεις τη συνεχώς περιπλανώμενη προσοχή του(4). Δε χρειάζεσαι πια ένα «καλό» βιβλίο, που πραγματικά του αρέσει, για να τον εμποδίσεις από τις προσευχές, τον ύπνο ή την εργασία του. Μια στήλη με τις διαφημίσεις από τις χθεσινές εφημερίδες θα είναι αρκετή. Θα μπορείς να τον κάνεις να χάνει το χρόνο του, όχι μόνο με συζητήσεις που τον ενδιαφέρουν με ανθρώπους που του αρέσουν, αλλά και με συζητήσεις με ανθρώπους για τους οποίους καθόλου δε νοιάζεται, και με θέματα που τον δυσαρεστούν ή τον κουράζουν. Μπορείς να τον κάνεις να μην κάνει τίποτε για μεγάλες περιόδους της ζωής του. Μπορείς να τον κάνεις να κάθεται ξύπνιος αργά τη νύχτα, όχι για κάτι εποικοδομητικό, αλλά απλά για να κοιτάζει τη φωτιά στο τζάκι ενός ψυχρού δωματίου. Όλες οι υγιείς και εξωτερικευόμενες δραστηριότητες που θέλουμε να αποφύγει, μπορούν να εμποδιστούν και μάλιστα χωρίς καμία ανταπόδοση από μέρους μας, έτσι ώστε το μόνο που θα πει, όπως είπε κι ένας ασθενής μου όταν έφτασε εδώ κάτω, να είναι: «Βλέπω τώρα ότι πέρασα τη ζωή μου μην κάνοντας τίποτε. Ούτε αυτά που έπρεπε, αλλά ούτε κι αυτά που ήθελα». Οι χριστιανοί περιγράφουν τον Εχθρό μας σαν κάποιον, «χωρίς τον οποίο το Τίποτα είναι δυνατό». Και το Τίποτα είναι όντως πολύ δυνατό. Δυνατό τόσο, ώστε να κλέψει τα καλύτερα χρόνια ενός ανθρώπου όχι σε γλυκές αμαρτίες, αλλά σε θλιβερές αναλαμπές του μυαλού πάνω σε αυτά που δεν ξέρει το πώς και το γιατί τον απασχολούν, πάνω στην ικανοποίηση μιας περιέργειας, τόσο ισχνής, που ο άνθρωπος μόλις που την αντιλαμβάνεται, χτυπώντας τα δάχτυλά του και μπήγοντας στο χώμα τα τακούνια του, σιγοσφυρίζοντας τραγούδια που δεν του αρέσουν, ή χαμένος στον μακρύ, θαμποφωτισμένο λαβύρινθο ονειροπολήσεων που δεν έχουν τουλάχιστον φιλοδοξίες ή έστω λαγνεία για να του δώσουν μια κάποια νοστιμιά, αλλά που, άπαξ και η περίπτωση το φέρει και σχετιστεί μαζί τους, δε μπορεί να κάνει τίποτε για να τις απορρίψει γιατί νιώθει πολύ αδύναμος και ασθενικός για να το κάνει.

Μπορεί να πεις ότι αυτές είναι μηδαμινές αμαρτίες, και αναμφίβολα, όπως όλοι οι νέοι και ανυπόμονοι χαρακτήρες, βιάζεσαι να παρουσιάσεις τα αποτελέσματα μιας θεαματικής κακής συμπεριφοράς. Αλλά να θυμάσαι, το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι το πόσο πολύ μπορείς να απομακρύνεις τον άνθρωπο από τον Εχθρό μας. Δεν έχει σημασία πόσο μικρές είναι οι αμαρτίες όσο το ότι το συνολικό τους αποτέλεσμα είναι η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Φως και η μετάβασή του στο Τίποτα. Ο φόνος δεν είναι καλύτερο; από τα χαρτιά εφόσον τα χαρτιά μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Και, είναι αλήθεια, ο πιο σίγουρος δρόμος για την Κόλαση, είναι ο βαθμιαίος - η απαλή κατηφόρα, ξεκούραστη για τα πόδια, χωρίς απότομες εναλλαγές, χωρίς βράχια και χωρίς ταμπέλες και σήματα.

Ο στοργικός σου θείος,
ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.

(1). Οι μεγαλύτερες αποκλίσεις από την πορεία, γίνονται σιγά-σιγά, αργά αλλά σταθερά. Και σε μια πορεία που διαρκεί πολύ - επειδή η απόσταση προφανώς είναι μεγάλη - ακόμη και μια μικρή παρέκκλιση, είναι αρκετή για να μας στείλει σε εντελώς διαφορετικό προορισμό. Γι’ αυτό, το κόλπο του πονηρού, είναι να μας πείθει ότι είναι απλώς μια μικρή παρέκκλιση που είναι ασήμαντη και αναστρέψιμη. Όταν πια θα έχουμε καταλάβει το λάθος μας, θα είναι αργά.

(2). Το να πηγαίνει ο άνθρωπος στην εκκλησία δεν τον κάνει καλύτερο αν η πνευματική του κατάσταση έχει αρχίσει και εξασθενεί. Αντίθετα, πολλές φορές του προσφέρει ένα άλλοθι ότι είναι εντάξει επειδή εκτελεί τα πνευματικά του καθήκοντα. Η προσευχή, η υμνωδία, η συναθροίσεις με αδελφούς δε βοηθούν αν ο άνθρωπος δεν προσέχει τον εαυτό του και δεν παρακολουθεί την πνευματική του πορεία. Αντιθέτως τον μετατρέπουν σιγά-σιγά σε υποκριτή που καλύπτεται πίσω από αυτά για να μην αντιμετωπίσει την πραγματική του παρέκκλιση στην πορεία του με το Θεό.

(3). Όσο πιο ένοχος αισθάνεται ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από το Θεό. Η ελαφρά ενοχή μάλιστα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη γιατί τον κάνει να αποφεύγει το Θεό προκειμένου να μην την αντιμετωπίσει και από την άλλη τον κάνει να αισθάνεται ότι «δεν είναι κάτι σοβαρό» και ότι «έχει τον έλεγχο της κατάστασης». Από την άλλη μεριά, η μεγάλη ενοχή θα φέρει αφύπνιση που όμως, είτε θα τον οδηγήσει στη μετάνοια και επιστροφή (βλέπε άσωτος) είτε στην ολοκληρωτική απομάκρυνση και καταστροφή (βλέπε Ιούδας Ισκαριώτης). Είναι λοιπόν, δίκοπο μαχαίρι. Γι’ αυτό, καλό είναι να αντιμετωπίζετε η αμαρτία «εν τη γενέση» και γι’ αυτό ο πονηρός θέλει να μας απομακρύνει από κάτι τέτοιο μέχρι να σιγουρέψει την ολοκληρωτική πτώση μας.

(4). Όσο πιο πολύ συνηθίζει ο άνθρωπος σ’ αυτή την κατάσταση της διπλής ζωής και της ακροβασίας ανάμεσα σε δύο κόσμους, ασύμβατους μεταξύ τους, τόσο πιο πολύ θα είναι σαν το ναρκωμανή που θα επιζητά συνεχώς τη δόση του από ηδονές του κόσμου και ταυτόχρονα θα προσπαθεί ανεπιτυχώς να ξεφύγει ώσπου τελικά θα παραιτηθεί και θα πέσει σε μια κατάσταση απραξίας όπου τίποτε δε θα έχει νόημα εκτός από τις κοσμικές ηδονές που θα τον κάνουν να επιζητά ακόμη περισσότερο χωρίς ποτέ να χορταίνει.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S.LEWIS

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΙ

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,

Είναι ξεκάθαρο ότι όλα πάνε θαυμάσια. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που μαθαίνω ότι οι δυο καινούριοι φίλοι του τον γνώρισαν σε όλη τους την παρέα. Όλοι αυτοί, όπως βλέπω από τα αρχεία μας, είναι πολύ αξιόπιστοι άνθρωποι. Σταθεροί και συνεπείς είρωνες και κοσμικόφρονες πού, αν και δεν έχουν κάποιες ιδιαίτερες αμαρτίες, βαδίζουν προοδευτικά ήσυχα και άνετα προς το σπίτι του Πατέρα μας. Λες ότι τους αρέσει πολύ το γέλιο. Πιστεύω ότι αυτό δε σημαίνει ότι νομίζεις πως το γέλιο αυτό καθαυτό σαν συμπεριφορά είναι κάτι που είναι πάντα υπέρ μας. Αυτή η σκέψη χρήζει κάποιας μεγαλύτερης προσοχής.

Χωρίζω τις αιτίες του ανθρώπινου γέλιου σε Χαρά, Διασκέδαση, Αστεϊσμούς και Ελαφρότητα. Τα πρώτα θα τα συναντήσεις μεταξύ φίλων και εραστών που ξανασυναντώνται μετά από χωρισμό. Μεταξύ ενηλίκων, κάποια προσχήματα για αστεϊσμούς συνήθως παρέχονται, αλλά η ευκολία με την οποία ακόμη και τα μικρότερα ευφυολογήματα παράγουν το γέλιο σε τέτοιες περιπτώσεις, δείχνει ότι δεν είναι η αληθινή αιτία(1). Ποια είναι η πραγματική αιτία δεν γνωρίζουμε. Κάτι παρόμοιο εκφράζεται επίσης με αυτή την μισητή σ’ εμάς τέχνη που οι άνθρωποι ονομάζουν Μουσική και κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον Ουρανό - μια άνευ νοήματος επιτάχυνση του ρυθμού της επουράνιας εμπειρίας, εντελώς αδιαφανής για μας(2). Το γέλιο αυτού του είδους δε μας κάνει καθόλου καλό και θα έπρεπε να αποθαρρύνεται. Άλλωστε, το φαινόμενο αυτό είναι από μόνο του απεχθές και μια απευθείας προσβολή προς το ρεαλισμό, την αξιοπρέπεια και τη λιτότητα της κόλασης(3).

Η διασκέδαση έχει στενή σχέση με τη χαρά - ένα είδος συναισθηματικής έξαψης που διεγείρονται από το ένστικτο του παιχνιδίσματος(4). Είναι ελάχιστα χρήσιμο σε μας. Μερικές φορές μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να διαστρέψει τους ανθρώπους από ένα θέμα σε ένα άλλο, διαφορετικό από αυτό που ο Εχθρός μας θα ήθελε να αισθάνονται ή να πράττουν(4). Όμως αυτό καθαυτό έχει εντελώς ανεπιθύμητες τάσεις γιατί προάγει τη χάρη, το θάρρος, την αυτάρκεια και πολλά άλλα κακά(5).

Οι αστεϊσμοί, που μπορεί ξαφνικά να οδηγήσουν σε μα απότομη αντίληψη δυσαρμονίας, είναι ένα πολύ περισσότερα υποσχόμενο πεδίο. Δεν σκέφτομαι πρωταρχικά το απρεπές ή ανήθικο χιούμορ που, παρόλο που βασίζονται πολύ επάνω του οι β’ διαλογής πειραστές, συχνά έχει απογοητευτικά αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι είναι αρκετά ξεκάθαρα χωρισμένοι σε δύο τάξεις όσον αφορά το θέμα. Είναι αυτοί που θεωρούν ότι κανένα πάθος δεν είναι τόσο σοβαρό όσο η λαγνεία και στους οποίους μια απρεπής εξιστόρηση παύει να παράγει ασελγή αισθήματα ακριβώς επειδή είναι αστεία. Και υπάρχουν κι αυτοί στους οποίους το γέλιο και η λαγνεία παράγονται από τους ίδιους ακριβώς παράγοντες. Οι πρώτοι κάνουν σόκιν αστεία επειδή ακριβώς αυτά παράγουν γέλιο. Οι δεύτεροι όμως κάνουν σόκιν αστεία επειδή ψάχνουν πρόσχημα για να μιλήσουν για το σεξ(6). Αν ο άνθρωπός σου είναι του πρώτους είδους, το ανήθικο χιούμορ δε θα σε βοηθήσει - δε θα ξεχάσω ποτέ τις ατέλειωτες ώρες που σπατάλησα (ώρες αφόρητης κούρασης για μένα) με έναν από τους πρώτους μου ασθενείς σε μπαρ και καταγώγια μέχρι να μάθω αυτό τον κανόνα. Βρες σε ποια ομάδα από αυτές ανήκει ο ασθενής σου - και κοίτα να μην το μάθει αυτός.

Η αληθινή χρήση των αστεϊσμών όμως, που οδηγεί σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση είναι ιδιαίτερα υποσχόμενη κυρίως μεταξύ των Άγγλων που Θεωρούν την «αίσθηση του χιούμορ» τους τόσο σπουδαία ώστε η μόνη ατέλεια που μπορούν να αντιληφθούν είναι αυτή καθαυτή η ατέλεια που αφορά την ίδια την αίσθηση του χιούμορ τους και μόνο γι’ αυτήν ντρέπονται(7). Το χιούμορ γι’ αυτούς είναι η μόνη ευλογία της ζωής που παρηγορεί τα πάντα και (σημείωσέ το αυτό) τα δικαιολογεί όλα.Έτσι, μας είναι ανεκτίμητο στην προσπάθεια να καταργήσουμε κάθε ντροπή. Ένα ένας άνδρας αφήνει να πληρώσουν γι’ αυτόν, είναι «τσιγκούνης», αν όμως καυχηθεί με κωμικό τρόπο γι’ αυτό και πειράξει τους φίλους του ότι τους «την έφερε» και κέρδισε αυτός, τότε είναι απλά ένας διασκεδαστικός τύπος. Η δειλία από μόνη της είναι ντροπή. Η δειλία όμως που διακωμωδείται με υπερβολές στο λόγο και αστείες εκφράσεις και κινήσεις ξεπερνιέται σαν απλό αστείο. Η βαναυσότητα είναι ντροπή, εκτός κι αν μπορεί να πλασαριστεί σαν ένα πρακτικό αστείο. Χιλιάδες ανήθικα ή ακόμη και βλάσφημα ανέκδοτα δε θα βοηθήσουν τόσο πολύ στην καταδίκη ενός ανθρώπου, όσο η ανακάλυψη από μέρους του ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς την αποδοκιμασία των άλλων, αλλά μάλιστα κερδίζοντας το θαυμασμό τους, αν μόνο μπορεί να το παρουσιάσει ως αστείο. Οποιαδήποτε άποψη ότι το παρακάνει μπορεί να αντιμετωπιστεί με την κατηγορία του «Πουριτανισμού» ή της «έλλειψης της αίσθησης του χιούμορ».

Αλλά η ελαφρότητα του ήθους είναι το καλύτερο απ’ όλα. Κατ’ αρχήν μας έρχεται πολύ οικονομική(9). Μόνο ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να κάνει ένα σωστό αστείο για την αρετή ή για οτιδήποτε άλλο. Και ο καθένας μπορεί να εκπαιδευτεί να μιλάει σαν η αρετή να ήταν κάτι το αστείο. Ανάμεσα στους «ελαφρούς» ανθρώπους, το αστείο είναι σα να έχει ήδη γίνει. Κάνεις δεν κάνει αστεία, αλλά ο κάθε «έξυπνος» άνθρωπος συζητάει μ’ ένα τρόπο που υπονοεί ότι έχει ήδη αντιληφθεί μια γελοία πλευρά πάνω στο όποιο θέμα συζητείται(8). Αν παραταθεί αρκετά, το συνήθειο της ελαφρότητας χτίζει γύρω από τον άνθρωπο μια πανοπλία ενάντια στον Εχθρό μας και είναι εντελώς ελεύθερη από τους κινδύνους που ενυπάρχουν σ’ όλα τα άλλα είδη γέλιου. Απέχει παρασάγγας από τη χαρά, σκοτώνει αντί οξύνει τη διάνοια. Και δεν προσφέρει καμία στοργή ανάμεσα σ’ αυτούς που την εξασκούν.

(1). Οι δαίμονες δεν μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και το αίσθημα της χαράς γιατί είναι κάτι εντελώς ξένο προς αυτούς. Ως εκ τούτου δεν κατανοούν το αθώο γέλιο που προέρχεται από τη χαρά που έχει κάποιος όταν δει ένα αγαπητό του πρόσωπο και δεν γελάει από τα αστεία του, αλλά από την ευχαρίστηση της παρουσίας του.

(2). Η μουσική προήλθε από το Θεό και όχι από το διάβολο όπως μερικοί νομίζουν. Το ότι ο διάβολος ήταν αρχιμουσικός και το ότι μπορεί να κλέβει και να διαστρέφει αυτά που ο Θεός έφτιαξε δε σημαίνει πως πρέπει να στερηθούμε αυτά που ο Θεός μας δίνει. Η μουσική είναι η σπουδαιότερη τέχνη κι έχει τη δυνατότητα να εξυψώσει ή να καταβαραθρώσει έναν άνθρωπο κατά ένα τρόπο που ακόμη μας είναι άγνωστος ως προς τη λειτουργία του. Είναι παρατηρημένο όμως από πειράματα ότι ακόμη και τα ζώα και τα φυτά επηρεάζονται από τη μουσική και, είτε γαληνεύουν και αναπτύσσονται, είτε αγριεύουν και μαραίνονται ανάλογα με το είδος. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που ο δαίμονας εδώ φαίνεται να μην κατανοεί τη τρόπο της λειτουργίας της μουσικής και την αίσθηση της χαράς και εξύψωσης του πνεύματος που παράγεται από αυτήν.

(3). Η κόλαση είναι τόπος θλίψης και στέρησης και μοναξιάς και πόνου. Οτιδήποτε παράγει χαρά δεν έχει θέση εκεί.

(4). Γι’ αυτό οι διάφορες θρησκείες που προάγουν την αυστηρότητα και τη στέρηση και την έλλειψη  - με μέτρο - διασκέδασης και ευχαρίστησης δεν έχουν καμία σχέση με το χριστιανισμό της Βίβλου κι ας λέγονται χριστιανικές.

(5). Ο άνθρωπος που είναι χαρούμενος κι ευχαριστημένος, αληθινά πλήρης και γεμάτος μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα στην κοινωνία από το στερημένο και ανικανοποίητο. Γι’ αυτό ο πονηρός έχει γεμίσει την κοινωνία μας με διασκεδάσεις που προάγουν το ανικανοποίητο, την έλλειψη, τη επιθυμία για ακόνη περισσότερη διασκέδαση που όμως παράγει περισσότερο κενό και στέρηση. Και τα ναρκωτικά δεν είναι το μόνο τέτοιο είδος.

(6). Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πιο μεγάλες αντοχές στον σεξουαλικό πειρασμό με τη μορφή αστείων και σόκιν ανεκδότων λόγω του περιβάλλοντος και των συνθηκών όπου βρίσκονται, ζουν και εργάζονται και έχουν συνηθίσει να ακούνε διάφορα χωρίς να δίνουν σημασία ή να γελάνε χωρίς ο νους τους να πηγαίνει στο πονηρό. Και υπάρχουν κι αυτοί που έχουν μεγαλώσει σε προστατευμένο περιβάλλον - μέσα στη «γυάλα» όπως λέμε - οι οποίοι με το παραμικρό κοκκινίζουν και με το παραμικρό σόκιν γελάνε σκεπτόμενοι όμως το πονηρό γιατί αυτό δεν έχουν αντιμετωπίσει ποτέ και είναι ευάλωτοι σ’ αυτό. Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν είναι κοινωνία αγγέλων, το αντίθετο μάλλον, και εμείς πρέπει να συμμετέχουμε σ’ αυτήν αν πρόκειται ποτέ να την επηρεάσουμε θετικά. Το να μεγαλώνουμε λοιπόν σε ένα υπέρ- προστατευτικό περιβάλλον δε θα οδηγήσει τελικά σε τίποτε καλό γιατί απλά θα είμαστε ανέτοιμοι και άοπλοι στην αντιμετώπιση του αληθινού κόσμου. Δυστυχώς τέτοιες πρακτικές έχουν οδηγήσει πολλές εκκλησίες στο μοναχισμό - είτε πραγματικό είτε συμβολικό - με όλα τα κακά ου προάγει και παράγει μια τέτοια στάση.

Υπάρχει μια συμβολική αλληγορική ιστορία που διάβασα κάποτε που περιγράφει το πρόβλημα ακριβώς στη ρίζα του.

Ήταν δυο αδέλφια. Ο ένας έγινε υποδηματοποιός μεγαλώνοντας κι ο άλλος - που ήταν πολύ ευσεβής - έγινε μοναχός. Η αγιότητα και η πλήρης έλλειψη οποιουδήποτε πάθους του μοναχού ήταν τόσο ξακουστή που κυκλοφορούσε με μια μπάλα από πάγο στην παλάμη του χωρίς αυτή να λιώνει. Τόσο ψυχρός ήταν. Μια μέρα πήγε να τον επισκεφτεί ο αδελφός του και τον έπεισε να πάει μερικές μέρες να μείνει μαζί του στην πόλη για να τον συναντήσει και κόσμος και να λάβει την ευλογία του. Καθώς καθόταν στο μαγαζί του αδελφού του ο μοναχός, είδε τον αδελφό του να δοκιμάζει παπούτσια σε μια πελάτισσα. Και καθώς ο αδελφός του έπιανε τα πόδια της γυναίκας - κάτι πολύ συνηθισμένο γι’ αυτόν, η μπάλα από πάγο άρχισε να λιώνει στα χέρια του μοναχού.

Δεν έχει σημασία πόσο άγιος είσαι, αλλά σε πιο περιβάλλον είσαι άγιος.

(7). Το «πνευματώδες», εγκεφαλικό χιούμορ είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί μπορεί πολύ εύκολα να σε κάνει να χάσεις τα όρια μεταξύ ορθού και λάθους. Πολλές φορές το χιούμορ γίνεται για το χιούμορ και τότε χάνεται το όριο ως προς το πού σταματάμε κάτι πριν πάρει άλλη τροπή.

(8). Η ελαφρότητα κάνει τον άνθρωπο να διακωμωδεί τα πάντα μην παίρνοντας τίποτε στα σοβαρά. Είναι η βάση του κυνισμού και της απόρριψης και γελοιοποίησης των πάντων καλών και κακών συλλήβδην. Είναι το χειρότερο είδος «χιούμορ» και προέρχεται κατευθείαν από το διάβολο.

Ένα βαγόνι γεμάτο νεκρούς στο μετρό της Αθήνας.

http://blackmailmagazine.blogspot.gr/

Από το μπλογκ bananas

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή, η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;

Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.

Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;

Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;

Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;

Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.

Σας ζητάει συγνώμη ρε.

Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.

Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;

Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.

Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;

Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.

Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.

Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.

Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.

Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΟ BLOG,

GKOUROU με GK!!! (www.gkourou.com)

Βία δεν είναι ....τα χαστούκια,τα γιαούρτια 

και οι αποδοκιμασίες στους πολιτικούς

Βία είναι…. να γεμίζεις τα βρωμοκαναλα 

με μαγειρικές ..τροπικών και άλλων πανάκριβων φαγητών, την στιγμή που πολλοί πολίτες δεν έχουν να φάνε...............

Βία είναι να βάζεις νέους φόρους σε
ανθρώπους
 που δεν έχουν να αγοράσουν τα΄
΄απαραιτητα δια την αξιοπρεπή
διαβίωση τους.

Βία είναι να ακούν οι πολίτες για τα δισεκατομμύρια
που έκλεψες και να μην μπαίνει ένας φυλακή για
αυτό, και απεναντίας να διώκεις τον κάθε κακομοίρη που

 χρωστά μερικές εκατοντάδες ευρώ.

Βία είναι να ξεπουλάς την πατρίδα σου και να ζητάς την έγκριση
των πολιτών
για αυτό.

Βία είναι να δημιουργείς γκρίζες ζώνες, και για ανταμοιβή να
γίνεσαι υψηλόβαθμο
 στέλεχος στην κυβέρνηση .

Βία είναι να έχουμε κάθε μέρα νέα λουκέτα συμπλήρωμα στα χιλιάδες
άλλα, και εσύ
 να θες να αυξηθούν τα κρατικά ..έσοδα.

Βία είναι να επιτρέπεις την είσοδο κατόπιν εντολών σε εκατομμύρια
 λαθρομετανάστες στην χώρα και μετά να λες ότι, θα επιβάλω την τάξη
και την
ασφάλεια.

Βία είναι να βλέπεις χιλιάδες γεροντάκια να μην έχουν τα φάρμακα τους,
και να μαζεύουν σκουπίδια από την λαϊκή για να φάνε , και εσύ να λες,
θα πάρουμε μέτρα.

Βία είναι να έχεις χιλιάδες άστεγους έλληνες, και εσύ να σφυρίζεις αδιάφορα
συναγελαζόμενος με τους πάσης φύσεως λαμόγια επιχειρηματίες.

Βία είναι να επιβάλεις με την άφρονα πολιτική σου σε χιλιάδες έλληνες
νεολαίους να
 μεταναστεύσουν, διαλύοντας ισόποσες οικογένειες.

Βία είναι να ξεπουλάς την εθνική περιουσία που δημιούργησαν με πολύ αίμα
 εκατομμύρια πολίτες σε βάθος χρόνου, για να αυξήσεις τις καταθέσεις
σου στην
 Ελβετία και αλλού.

Βία είναι να υφαρπάζεις τα λεφτά των ταμείων που δεν είναι δικά σου αλλά των
ελλήνων πολιτών ,και να τα βάζεις στο..καλάθι των τοκογλύφων.

Βία είναι να επιτρέπεις στους αισχρούς τραπεζίτες να παραχωρούν
τα δικαιώματα
 των ελληνικών υποθηκών σε ξένους τοκογλύφους.

Βία είναι που κατάντησες στους έλληνες να δουλεύουν σε τρεις δίωρες δουλειές
ανασφάλιστοι για πεντακόσια ευρώ τον μήνα.

Βία είναι να κάνεις τους πολίτες να φοβούνται να κοιμηθούν το βράδυ
στο σπίτι τους
 εάν δεν έχουν στο κομοδίνο την καραμπίνα.

Βία είναι η πρωτοφανής αύξηση αυτοκτονούντων λόγω οικονομικής της…
απελπισίας που δημιούργησες και να βάζεις 23% ΦΠΑ στα… φέρετρα τους.

Βία είναι να αφήνεις χωρίς φάρμακα τους καρκινοπαθείς, και χωρίς 

φαγητό τα

 άσυλα και νοσοκομεία

Τέλος βία είναι να καταντήσεις τα γεροντάκια που δούλευαν μια ζωή,
να μην
έχουν να πάρουν μια …σοκολάτα στα εγγόνια τους. 

ΔΟΣ ΜΟΥ ΘΕΕ

Νέος ύμνος από τις "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΚΟΡΥΦΕΣ"

http://www.youtube.com/watch?v=pQZO1LqMN48

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S. LEWIS

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Χ

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,

Χάρηκα ιδιαίτερα που έμαθα από τον Τρίπτγουϊζ ότι ο ασθενής σου έκανε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες γνωριμίες και ότι φαίνεται να χειρίστηκες αυτό το γεγονός με πολύ υποσχόμενο τρόπο. Υποψιάζομαι ότι το μεσήλικο ζευγάρι που πέρασε από το γραφείο του είναι ακριβώς το είδος των ανθρώπων που θέλουμε να γνωρίσει - έξυπνοι, πλούσιοι, αλαζονικά διανοούμενοι και οξυδερκώς σκεπτικιστές για οτιδήποτε σχεδόν σ’ αυτό τον κόσμο. Υποθέτω ότι είναι ελαφρώς ειρηνιστές, όχι τόσο από ηθικής απόψεως, όσο από ένα έμφυτο συνήθειο να μειώνουν οτιδήποτε αφορά τη μεγάλη μάζα των συνανθρώπων τους και, από μια άποψη, τείνουν λόγω μόδας προς τον κομμουνισμό (1). Αυτό είναι υπέροχο. Και φαίνεται να έχεις κάνει πολύ καλή χρήση όλης αυτής της κοινωνικής, σεξουαλικής και διανοητικής ματαιότητας. Πες μου περισσότερα. Έχει συνδεθεί μαζί τους βαθιά; Δεν εννοώ λόγια μόνο. Υπάρχει μια πολύ ελαφριά ανταλλαγή βλεμμάτων μαζί με γελάκια που ανταλλάσσονται μέσω των οποίων ένας θνητός υποδηλώνει ότι ανήκει στην ίδια ομάδα με τους συνομιλητές του. Αυτό είναι το είδος της προδοσίας που πρέπει να του ενθαρρύνεις, επειδή αυτό δεν το αντιλαμβάνεται καθόλου. Και όταν πια θα το έχει αντιληφθεί, θα έχεις κάνει την υπαναχώρησή του πολύ δύσκολη (2).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η ίδια του η πίστη είναι σε ευθεία αντίθεση με τις απόψεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η όλη του επικοινωνία του με τους καινούριους φίλους του. Δε νομίζω πως έχει μεγάλη σημασία, με την προϋπόθεση ότι θα τον πείσεις να αναβάλει οποιαδήποτε ανοιχτή παραδοχή της πίστης του κι αυτό με τη βοήθεια της ντροπής, της υπερηφάνειας, της δήθεν σεμνότητας και της ματαιότητας, θα σου είναι εύκολο (3). Όσο θα το αναβάλει, θα βρίσκεται σε λάθος στάση. Θα είναι σιωπηλός όταν θα πρέπει να μιλήσει και θα γελάει ανόητα όταν θα πρέπει να σωπάσει (4). Θα αποδεχτεί, στην αρχή μόνο με τον τρόπο του, αλλά τελικά και με τα λόγια του, κάθε είδους κυνική και σκεπτικιστική άποψη που δεν είναι πραγματικά δικιά του (5). Αν όμως τον δουλέψεις καλά, θα γίνουν τελικά δικές του. Όλοι οι θνητοί τείνουν να γίνουν αυτό που υποκρίνονται πως είναι (6). Αυτό είναι μια βασική αρχή. Η πραγματική ερώτηση είναι πώς να προετοιμαστείς για την αντεπίθεση του Εχθρού μας.

Το πρώτο που πρέπει να κάνεις, είναι να καθυστερήσεις όσο μπορείς τη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι αυτή η νέα ευχαρίστηση είναι πειρασμός. Εφόσον οι υπηρέτες του Εχθρού μας κήρυτταν πάντα ότι «ο Κόσμος» είναι σαν κύρια πηγή των πειρασμών για δυο χιλιάδες χρόνια, αυτό μπορεί να σου φανεί δύσκολο. Όμως ευτυχώς, έχουν πει πολύ λίγα για το θέμα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα μοντέρνα Χριστιανικά γραπτά, αν και βλέπω (αλήθεια περισσότερο απ’ όσο θέλω) αναφορές για το Μαμμωνά, βλέπω ωστόσο ελάχιστες προειδοποιήσεις όσον αφορά την κοσμική ματαιότητα, την επιλογή φίλων, και την αξία του χρόνου (7). Όλα αυτά ο ασθενής σου πιθανότατα θα τα κατέτασσε στον «πουριτανισμό» - και, αν μπορώ να το τονίσω, έχουμε δώσει μια πολύ μεγάλη αρνητική αξία σ’ αυτή τη λέξη κι αυτός είναι ένα από τους μεγαλύτερους θριάμβους μας τους τελευταίους αιώνες. Και μέσω αυτού «σώζουμε» κάθε χρόνο χιλιάδες ανθρώπων από την εγκράτεια, την παιδεία και τη νηφαλιότητα σ’ αυτή τη ζωή (8).

Αργά ή γρήγορα όμως, η αληθινή φύση των καινούριων του φίλων θα του φανερωθεί και τότε, οι τακτικές σου θα πρέπει να στηριχθούν στην εξυπνάδα του ασθενή σου. Αν είναι αρκετά βλάκας μπορείς να τον κάνεις να αντιληφθεί το χαρακτήρα των φίλων του μόνο όταν αυτοί είναι απόντες. Η παρουσία τους όμως θα έχει έτσι τη δύναμη να απομακρύνει κάθε κακή κριτική. Αν αυτό πετύχει, μπορεί να οδηγηθεί να ζει, όπως ξέρω πολλούς ανθρώπους να ζουν, για αρκετά μεγάλες περιόδους, δύο παράλληλες ζωές. Έτσι, δε θα παρουσιάζεται μόνο, αλλά θα είναι στην ουσία, ένας άνθρωπος διαφορετικός σε κάθε κύκλο με τον οποίο συναναστρέφεται (9). Αν αυτό αποτύχει, υπάρχει μια πιο ύπουλη και ακόμη πιο διασκεδαστική μέθοδος. Μπορείς να τον οδηγήσεις στην θετική απόλαυση ότι της ασυνέπειας των δύο κόσμων στους οποίους ζει. Αυτό επιτυγχάνεται με τον κατάλληλο χειρισμό της ματαιοδοξίας του. Μπορεί να διδαχθεί να απολαμβάνει το να γονατίζει στην εκκλησία δίπλα στο μανάβη επειδή θυμάται ότι ο μανάβης δε θα μπορούσε πιθανότατα να αντιληφθεί και να κατανοήσει την αστική κοινωνία μέσα στην οποία κατοικεί. Και από την άλλη μεριά να απολαμβάνει την ανηθικότητα και βλασφημία καθώς πίνει τον καφέ του με αυτούς τους αξιοθαύμαστους φίλους του όλο και περισσότερο γιατί αυτός είναι ενήμερος ενός «βαθύτερου», «πνευματικότερου» κόσμου μέσα του που οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν (10). Βλέπεις το κόλπο - οι κοσμικοί του φίλοι τον αγγίζουν από τη μια μεριά κι ο μανάβης από την άλλη και είναι ο ολοκληρωμένος, ισορροπημένος άνθρωπος που τα βλέπει όλα από ψηλά. Έτσι, ενώ θα προδίδει συνεχώς δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων τουλάχιστον, θα νιώθει, αντί για ντροπή, ένα συνεχές υπόγειο ρεύμα αυτό-ικανοποίησης. Τελικά, αν όλα τ’ άλλα αποτύχουν, μπορείς να τον πείσεις, κόντρα στη συνείδησή του, να συνεχίσει την καινούρια του σχέση επί τη βάση ότι, με κάποιο ακαθόριστο τρόπο, κάνει «καλό» σ’ αυτούς τους ανθρώπους, από το γεγονός και μόνο ότι κάθεται μαζί τους πίνοντας τα κοκτέιλ τους και απολαμβάνοντας τα αστεία τους και ότι το να σταματήσει να το κάνει θα ήταν ένδειξη ότι είναι «φαντασμένος», «μισαλλόδοξος» και (βεβαίως), «πουριτανός» (11).

Εντωμεταξύ θα φροντίσεις, βεβαίως, να προσέξεις ώστε αυτή η νέα εξέλιξη να τον οδηγήσει να περνάει περισσότερο χρόνο απ’ ότι μπορεί μαζί τους και να αμελεί τη δουλειά του και τη μητέρα του. Η ζήλια και η εγρήγορσή της και η δική του αυξανόμενη αγένεια και προσπάθεια αποφυγής, θα μας είναι πολύτιμα για την επιδείνωση της οικιακής έντασης (12).

Ο στοργικός σου θείος,

ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.

(1). Πολλοί άνθρωποι είναι αριστεριστές, ειρηνιστές, οικολόγοι, «επαναστάτες», όχι από αληθινή εμβάθυνση και πίστη στις αντίστοιχες θεωρήσεις και θεωρίες, όσο από μια έμφυτη αντιδραστικότητα και μια στείρα άρνηση προς το γενικότερο ρεύμα της κοινωνίας. Κι αυτό το κάνουν από κόμπλεξ κατωτερότητας που το παρουσιάζουν σαν ανωτερότητα και σνομπισμό για να μη φανεί η πραγματική τους πνευματική και διανοητική ένδεια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι άκρως επικίνδυνοι για τους άλλους γιατί, αν καταφέρουν να τους παρασύρουν με τη γοητεία της προσωπικότητάς τους, τότε προβάλλουν πάνω τους τα κόμπλεξ που έχουν κι τους κάνουν φερέφωνά τους. Είναι αυτό που συνέβαινε με τους φαρισαίους στην εποχή του Ιησού οι οποίοι «γύριζαν γη και θάλασσα για να κάνουν ένα προσήλυτο και μετά τον έκαναν ‘υιόν της γεέννης’ δυο φορές χειρότερό τους».

(2). Τέτοιου είδους σχέσεις γίνονται πολύ επικίνδυνες λόγω της ευχάριστης παρέας που γίνεται συνήθεια. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος συνηθίζει όλο και περισσότερο και φτάνει σε ένα σημείο που η απόσχιση γίνεται από πολύ δύσκολη ως ακατόρθωτη. Είναι μια σχέση που θυμίζει ναρκωτικό.

(3). Το επόμενο στάδιο είναι το να ντρέπεται ο άνθρωπος που είναι χριστιανός και να αποφεύγει να το δείχνει στη ζωή του, μεταφράζοντάς το σαν μετριοπάθεια, μη φανατισμό, σεμνότητα κλπ.

(4). Από ντροπή και ταραχή γιατί βρίσκεται σε διαμάχη με τη συνείδησή του που τον ελέγχει για τη δειλία του και την απομάκρυνση από τα πιστεύω του, ο άνθρωπος δεν ελέγχει πια τη γλώσσα του, αλλά εκείνη ελέγχει αυτόν. Αντί να μιλάει και να ελέγχει όπου βλέπει το κακό και το λάθος, σωπαίνει κι αντί να σωπάσει και με τη σιωπή του να δείξει τη διαφωνία του σε κάτι λανθασμένο, χαζογελάει ανόητα για να φανεί αρεστός στην παρέα του.

(5). Το επόμενο στάδιο είναι ν’ αρχίσει να συντάσσεται πια με τις απόψεις των άλλων και ν’ αμφισβητεί τις δικές του αρχές και τα πιστεύω. Αμφιβάλλει στην αρχή με τη σκέψη του και τελικά και με τη φωνή και τα έργα του αποδεικνύει ότι η πίστη του δεν υπάρχει πια.

(6). Ο άνθρωπος είναι τα πιστεύω του και εφαρμόζει στη ζωή του αυτά που τον αντιπροσωπεύουν σαν ιδέες. Άσχετα με το τι ΛΕΕΙ πως πιστεύει, αυτό που πραγματικά ΚΑΝΕΙ είναι που δείχνει τα αληθινά του πιστεύω. Αν κάποιος σιγά-σιγά αφήνει κάποιες ιδέες να περάσουν μέσα του και τις αποδεχθεί, τελικά θα καταλήξει να γίνει αυτό που αληθινά αποδέχεται σαν ιδέα κι ας «λέει» πώς τάχα δεν το πιστεύει. Είναι αυτό που λέει η Γραφή ότι, η αμαρτία συλλαμβάνεται στη σκέψη, επωάζεται  στη συνείδηση και τελικά γίνεται πράξη στη ζωή του ανθρώπου καταστρέφοντάς τον.

(7). Ο διάβολος θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να απομακρύνει τη σκέψη μας από την ιδέα του «πειρασμού». Ξέρει ότι, άπαξ και το συνειδητοποιήσουμε, τότε αυτομάτως θ’ αρχίσουμε να πολεμάμε και να ζητάμε βοήθεια από τον Κύριο για να τον ξεπεράσουμε. Όσο όμως θεωρούμε πως αυτά που κάνουμε ή μας συμβαίνουν είναι φυσιολογικά, δεν πρόκειται να ζητήσουμε βοήθεια και τότε είμαστε εύκολα θύματα. Γι’ αυτό θα μεταμφιέζει τον πειρασμό πάντα σε κάτι το φυσιολογικό προκειμένου να μην εγείρει τις υποψίες και την αντίστασή μας. Μάλιστα, όταν η Εκκλησία έχει στραφεί - προς μεγάλη τέρψη του πονηρού - στο να ασχολείται με το πώς θα περνάει καλά και πώς θα «ευημερεί», και ο Μαμωνάς έχει εξαγιαστεί και γίνει φίλος από άσπονδος εχθρός, τότε τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα για τον εχθρό.

(8). Οι θετικές έννοιες του παρελθόντος (πουριτανισμός=καθαρότητα, εξαγνισμός), έχουν αποκτήσει - με την κατάλληλη χειραγώγησή τους από τον εχθρό και τις βλακώδεις ενέργειες ημών των ιδίων - αρνητική σημασία στις μέρες μας και κάνουν τους ανθρώπους να απομακρύνονται. Έτσι, αυτό που κάποτε ήταν πλεονέκτημα και τιμή για έναν άνθρωπο, αυτό που τον οδηγούσε στις αρετές και τον καρπό του Χριστού στη ζωή του, σήμερα θεωρείται μειονέκτημα και ελάττωμα που προσπαθούμε να αποφύγουμε για να μη μας μπει η ταμπέλα του φανατικού. Τι επιτυχία για το διάβολο!

(9). Οι αδύναμοι χαρακτήρες, αν και καταλαβαίνουν ότι μια σχέση τους οδηγεί στην καταστροφή, δε μπορούν ωστόσο να αντιδράσουν και να απομακρυνθούν από αυτήν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το ή τα πρόσωπα που αφορούν αυτή τη σχέση είναι παρόντα. Έτσι, υποφέρουν διχαζόμενοι ανάμεσα σε δυο παράλληλους κόσμους, ζώντας διπλή ζωή και μη μπορώντας να επιλέξουν. Το σύνηθες αποτέλεσμα είναι ότι τελικά οι παρέες τους θα τους παρασύρουν. Εδώ πρέπει να τονιστεί και το θέμα των συναναστροφών μέσα στην Εκκλησία. Ο διάβολος έχει πετύχει, οι πιστοί να συναντώνται και να επικοινωνούν συνήθως ΜΟΝΟ μέσα στην Εκκλησία και έξω, να ζουν ο καθένας την προσωπική του ζωή συνήθως με άλλες παρέες και χωρίς κοινωνία με αδελφούς. Με την πρόφαση ότι έχουν τις «δουλειές τους», «τα προβλήματά τους», «τα τρεχάματά τους» κλπ, απομονώνονται ο ένας από τον άλλο και, μη έχοντας πραγματική κοινωνία, αδιαφορούν ο ένας για τον άλλο βαθμιαία και έτσι γίνονται εύκολη λεία στους πειρασμούς που εξαπολύονται από τον εχθρό εναντίον τους μέσω άλλων κοσμικών παρεών που αναγκάζονται να κάνουν - γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και «μόνος του κανείς δεν πάει ούτε στον παράδεισο», όπως λέει κι η παροιμία. Τα συμπεράσματα δικά σας.

(10). Η δεύτερη περίπτωση διπλής ζωής είναι αυτή όπου ο άνθρωπος το γνωρίζει και απολαμβάνει. Εδώ έχουμε τη νοοτροπία του «υπερήρωα». Ο «σούπερμαν» που είναι φυσιολογικός με τους πολλούς και ξαφνικά αλλάζει και γίνεται σωτήρας της ανθρωπότητας όταν οι περιστάσεις το καλούν. Κάπως έτσι σκέφτεται ο άνθρωπος για τον εαυτό του όταν ζει έτσι. Είναι μαζί με τους απλούς και ταπεινούς πιστούς που «δεν καταλαβαίνουν και πολλά-πολλά» και είναι συγκαταβατικός μαζί τους, τους «ανέχεται» λόγω της αγνοίας τους - αυτός «ξέρει περισσότερα», είναι «σε ανώτερο στάδιο πνευματικότητας» - και ταυτόχρονα μπορεί να απολαμβάνει σαν άλλος Οδυσσέας το τραγούδι των σειρήνων του κόσμου δεμένος στο κατάρτι. Εδώ το πνεύμα της υπερηφανείας κάνει ύπουλα τη δουλειά του και ο άνθρωπος δεν έχει πάρει είδηση πού πηγαίνει.

(11). Αν παρ’ ελπίδα αυτή η δεύτερη περίπτωση συνειδητοποιήσει ότι έχει πάρει κακό δρόμο, τότε ο πονηρός θα προσπαθήσει να τον πείσει ότι αυτό που κάνει, κάνει καλό με κάποιο ακαθόριστο, νεφελώδη τρόπο στους άλλους και θα πρέπει να διατηρήσει τις παρέες του για να μην χαρακτηριστεί «φανατικός» και «γίνει έτσι χειρότερο κακό».

(12). Γνωρίζοντας ο εχθρός ότι «έξις δευτέρα φύσις» θα προσπαθήσει να μας κάνει να περνούμε όλο και περισσότερο χρόνο με τις παρέες μας και αμελώντας τις υποχρεώσεις μας ώστε οι σχέσεις μας με αυτούς που πρέπει να αμαυρωθούν και η ένταση που θα δημιουργηθεί να επιφέρει ακόμη μεγαλύτερο κακό.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S. LEWIS

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΧ

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,

Ελπίζω το τελευταίο μου γράμμα να σε έπεισε πως αυτή η περίοδος αδιαφορίας ή «ξηρασίας» που περνάει ο ασθενής σου επί του παρόντος, δεν πρόκειται, από μόνη της, να σου δώσει την ψυχή του, αν δεν χρειάζεται να τη χειριστείς κατάλληλα. Για τι είδους χειρισμούς μιλάω, θα σου εξηγήσω αμέσως.

Κατ’ αρχήν, έχω ανακαλύψει ότι πάντοτε αυτές οι κακές περίοδοι της ανθρώπινης παλινδρόμησης, μας παρέχουν εξαιρετικές ευκαιρίες για κάθε είδους αισθησιακούς πειρασμούς, ειδικά σεξουαλικούς (1). Αυτό μπορεί να σε εκπλήξει γιατί υπάρχει μεγαλύτερη φυσική ενέργεια και έτσι, περισσότερες δυνατότητες, όταν κάποιος είναι στις καλές του μέρες. Αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι υπάρχει επίσης και μεγαλύτερη δύναμη για αντίσταση τότε. Η υγεία και η καλή διάθεση που θέλεις εσύ να χρησιμοποιήσεις για να παράγεις λάγνες διαθέσεις, μπορούν επίσης, δυστυχώς, να χρησιμοποιηθούν για εργασία ή διασκέδαση ή ενδελεχή σκέψη ή αθώες χαρές και απολαύσεις (2). Η επίθεση όμως έχει καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας όταν ολόκληρος ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι σε κατάσταση ανίας, ψυχρότητας και κενού. Επίσης πρέπει να θυμάσαι ότι η σεξουαλικότητα της κακής περιόδου είναι ελαφρά διαφορετική σε ποιότητα από αυτή των καλών περιόδων - είναι πολύ λιγότερο συνδεδεμένη με αυτό το γλυκανάλατο φαινόμενο που οι άνθρωποι ονομάζουν «έρωτα», πολύ περισσότερο προσκολυόμενη σε διαστροφές, πολύ λιγότερο μολυσμένη από από όλα αυτά τα γενναιόδωρα και φανταστικά και πνευματικά ακόμη χαρακτηριστικά που τη μετατρέπουν συχνά σε κάτι το τόσο απογοητευτικό για μας (3). Το θέμα είναι αντίστοιχο με άλλες αντίστοιχες επιθυμίες της σάρκας. Είναι πολύ πιο πιθανόν να κάνεις τον άνθρωπό σου μέθυσο με το να του «σπρώξεις» το ποτό σαν ένα ανόδυνο πράγμα τη στιγμή που είναι σε ξηρότητα και ανία και κούραση, παρά να τον πείσεις να το χρησιμοποιήσει σαν μέσο διασκέδασης με τους φίλους του όταν είναι ευτυχής και γενναιόδωρος. Ποτέ μην ξεχνάς ότι όταν έχουμε να κάνουμε με οποιαδήποτε απόλαυση στην υγιή και φυσιολογική της μορφή, βρισκόμαστε, κατά μία έννοια σε εχθρικό έδαφος (4). Γνωρίζω ότι έχουμε κερδίσει ουκ ολίγες ψυχές μέσω της απόλαυσης. Κι από την άλλη, είναι του Εχθρού μας εφεύρεση αυτές, κι όχι δική μας. Όλες μας οι έρευνες μέχρι τώρα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στο παράγουμε έστω και μία (5). Έτσι, το όνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι το να ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τις απολαύσεις που ο Εχθρός μας δημιούργησε, με τρόπο, σε χρόνο και σε βαθμό που Εκείνος έχει απαγορεύσει (6). Και τελικά, πάντα προσπαθούμε να τις οδηγήσουμε μακριά από τη φυσική τους κατάσταση σε μια άλλη που θα είναι εντελώς αφύσικη, εντελώς δύσοσμη για το Δημιουργό της και εντελώς δυσάρεστη. Η εξίσωση είναι: μια συνεχώς αυξανόμενη επιθυμία για μια συνεχώς μειούμενη απόλαυση (7). Είναι πιο σίγουρο έτσι κι έχει και πιο πολύ στυλ. Το ν’ αρπάξουμε την ψυχή ενός ανθρώπου και να μην του δώσουμε τίποτε σε αντάλλαγμα - αυτό είναι που αληθινά χαροποιεί την καρδιά του Πατέρα μας (8). Και οι περίοδοι ξηρότητας είναι η αρχή αυτής της διαδικασίας.

Υπάρχει όμως ένας ακόμη καλύτερος τρόπος για να χειριστείς την ξηρασία. Και εννοώ μέσω των ιδίων των σκέψεων του ασθενή σου γι’ αυτήν. Όπως πάντα, η πρώτη σου ενέργεια είναι να κρατήσεις τη γνώση για την αλήθεια μακριά του. Μην τον αφήσεις να υποπτευθεί την πραγματικότητα του νόμου της παλινδρόμησης. Ασ’ τον να υποθέτει ότι η πρώτη ζέση της μεταστροφής του θα έπρεπε να διαρκέσει και θα έπρεπε να συνεχίζεται για πάντα κα ότι η παρούσα ξηρότητα είναι μιας επίσης μόνιμης φύσης (9). Έχοντας εγκαθιδρύσει αυτή την πλάνη βαθιά μέσα στο κεφάλι του, μπορείς μετά να προχωρήσεις με διάφορους τρόπους. Όλα εξαρτώνται από το εάν ο άνθρωπός σου είναι από τους μελαγχολικούς-απαισιόδους τύπους που μπορούν να οδηγηθούν στην απελπισία, ή είναι από τους αιθεροβάμονες που μπορούν να πιστέψουν ότι όλα πάνε μια χαρά. Ο πρώτος τύπος είναι σπάνιος πια ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν ο ασθενής σου τυχαίνει να ανήκει σ’ αυτόν, τότε όλα είναι εύκολα. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να τον κρατήσεις μακριά από έμπειρους Χριστιανούς (κάτι εύκολο στις μέρες μας), να καθοδηγήσεις την προσοχή του στα κατάλληλα εδάφια της Γραφής, και μετά να τον βάλεις στη διαδικασία του να προσπαθήσει να ανακτήσει τα παλιά του συναισθήματα μέσω εξάσκησης της θέλησής του και μόνο, και το παιχνίδι είναι δικό μας. Αν είναι όμως από τους πιο αισιόδοξους τύπους, η δουλειά σου είναι να τον κάνεις να συμφωνήσει πως η παρούσα χαμηλή θερμοκρασία του πνεύματός του είναι φυσιολογική και βαθμιαία θα πρέπει να τη συνηθίσει, πείθοντάς τον ότι δεν είναι και τόσο χαμηλή τελικά (10). Μέσα σε μια βδομάδα θα τον κάνεις να αναρωτιέται αν οι πρώτες του μέρες στο Χριστιανισμό ήταν κάπως εξεζητημένες. Μίλα του για το «μέτρο» (11) σε όλα τα πράγματα. Άπαξ και καταφέρεις να τον φέρεις στο σημείο να σκέφτεται ότι «η θρησκεία είναι καλή μέχρι ένα σημείο», τότε μπορείς να νιώθεις αρκετά χαρούμενος για την ψυχή του. Μια θρησκεία της μετριότητας είναι ισοδύναμη με καθόλου θρησκεία για μας - και πιο διασκεδαστική (12).

Μια άλλη πιθανότητα είναι η άμεση επίθεση στην πίστη του. Άπαξ και καταφέρεις να τον πείσεις ότι η περίοδος της πτώσης του είναι μόνιμη, δεν μπορείς και να τον πείσεις ότι «η θρησκευτική του φάση» πρόκειται να μαραθεί και να πεθάνει όπως και όλες οι προηγούμενες φάσεις του; (13) Βέβαια δεν υπάρχει τρόπος να πετύχεις με τη λογική να τον περάσεις από την πρόταση «χάνω το ενδιαφέρον μου στο τάδε θέμα», στην πρόταση «αυτό το θέμα είναι λανθασμένο». Αλλά, όπως είπα και πριν, είναι η επιχειρηματολογία αυτή στην οποία θα πρέπει να βασιστείς κι όχι η λογική (14). Και μόνο η λέξη «φάση» θα κάνει να πετύχει το κόλπο. Υποθέτω ότι το ον αυτό, σίγουρα έχει περάσεις διάφορες φάσεις στη μέχρι τώρα ζωή του - όλοι έχουν - και ότι πάντα νιώθει ανώτερος και προστατευτικός απέναντι σ’ αυτούς από τους οποίους «αναδύθηκε», όχι επειδή τους έχει κρίνει, αλλά επειδή απλώς ανήκουν στο παρελθόν (15). (Υποθέτω ότι φροντίζεις να τον ταΐζεις καλά με ιδέες νεφελώδεις όπως η Πρόοδος και η Εξέλιξη και το Ιστορικό Σημείο Καμπής, και του δίνεις μπόλικες σύγχρονες βιογραφίες να διαβάζει; Οι άνθρωποι σ’ αυτές πάντα «αναδύονται» μετά από διάφορες φάσεις, έτσι;)

Βλέπεις τι εννοώ; Κράτησε το μυαλό του μακριά από την απλή αντίθεση του Σωστού και Λάθους (16). Όμορφες σκιώδεις εκφράσεις όπως - «ήταν απλά μια φάση» - «πέρασα μέσα απ’ όλα αυτά» - και μην ξεχνάς την ευλογημένη λέξη «Έφηβος» (17).

Ο στοργικός σου θείος,

ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.

(1). Οι περίοδοι ξηρασίας και απογοήτευσης είναι οι καλύτερες περίοδοι για τον πονηρό ώστε να μας επιτεθεί και να μας φέρει σε πειρασμό και οι σεξουαλικοί πειρασμοί είναι οι πιο δυνατοί και οι πιο καταστρεπτικοί.

(2). Οι αντιστάσεις μας είναι πεσμένες όταν είμαστε σε θλίψη και απογοήτευση και ο εχθρός το γνωρίζει και κοιτάει να το χειριστεί κατάλληλα. Αντίθετα όταν είμαστε γεμάτοι ζήλο για τον Κύριο και για το λόγο Του και γεμάτοι από το Πνεύμα Του, είναι σχεδόν αδύνατο να μας υπερνικήσει ο πονηρός με τους πειρασμούς του. Είμαστε σε εγρήγορση και επαγρύπνηση και έτοιμοι ν’ αντισταθούμε. Ας θυμηθούμε τους μαθητές που είχαν αποκοιμηθεί από το φαγητό και τη θλίψη, επειδή ο δάσκαλός τους τους είχε πει ότι θα φύγει, την τελευταία νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή και πώς τελικά έπεσαν σε πειρασμό. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε, «αγρυπνείτε και προσεύχεσθε για να μην εισέλθετε σε πειρασμό».

(3). Η σεξουαλικότητα και η σεξουαλικές σχέσης - όπως ο Θεός τις σχεδίασε -  δεν είναι κάτι κακό, ούτε βρώμικο. Αντίθετα είναι ευλογία και είναι σχεδιασμένες για την απόλαυσή μας και την ολοκλήρωσή μας σαν άτομα και σαν προσωπικότητες. Όμως ο Θεός τα σχεδίασε να λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο - το πλαίσιο του έρωτα, της αγάπης, της αφιέρωσης και αφοσίωσης σε ΕΝΑ άλλο άτομο και μέσα από τα δεσμά του γάμου.

(4). Όταν ο άνθρωπος απολαμβάνει τις χαρές του Θεού με το μέτρο και στο πλαίσιο που ο Θεός τις σχεδίασε ζει με αληθινή ευλογία, δε νιώθει στερημένος και είναι ευγνώμων προς το Θεό για αυτά που απολαμβάνει. Άρα είναι δύσκολος στόχος για τον πονηρό. Σε τέτοια κατάσταση όταν βρίσκεται ο άνθρωπος, είναι πάντα μέσα στο χώρο του Θεού και όταν ο διάβολος προσπαθεί να του επιτεθεί είναι σα να προσπαθεί να επιτεθεί στο Θεό τον ίδιο. Γι’ αυτό η Γραφή λέει «πλησιάσατε προς τον Θεόν…»

(5). Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο ο διάβολος δεν έχει εφεύρει τίποτε καλό γιατί δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο. Ό,τι κι αν πιάσει στα χέρια του, το διαστρέφει γιατί αυτή είναι η φύση του και την περνάει σε ό,τι αγγίζει, είτε άνθρωπο, είτε ιδέα.

(6). Όλα όσα ο κόσμος «απολαμβάνει» είναι από το Θεό δοσμένα, όμως έχουν διαστραφεί από το διάβολο και καταλήγουν σε φθοροποιές ψευδο-απολαύσεις. Η υγιής σεξουαλικότητα που έχει καταλήξει σε τέτοιες μορφές διαστροφής που ούτε ο νους του ανθρώπου δε βάζει και που τελικά αφήνουν τον άνθρωπο ακόμη πιο κενό απ’ ότι ήταν πριν, είναι ένα από τα πιο τρανά παραδείγματα. Το ίδιο ισχύει για το ποτό, για τη διασκέδαση κάθε είδους και για ό,τι άλλο παρέχει ξεκούραση και ανάταση στην ανθρώπινη ψυχή. Είναι σχέδια του Θεού που διαστρέφονται από το διάβολο και οδηγούν τον άνθρωπο στην επανάσταση προς το Δημιουργό του και την τελική καταστροφή του.

(7). Όπως είπαμε και παραπάνω, τελικά μετά από τη «διασκέδαση» νιώθεις πιο κενός και μόνος από πριν κι έτσι ζητάς αμέσως περισσότερο απ’ το ίδιο για να μη μείνεις μόνος μ’ αυτό αίσθημα του κενού και της στέρησης. Και προχωράς όλο και πιο βαθιά μέσα στην απώλεια. Αυτό που συμβαίνει με κάθε μορφή διεστραμένης διασκέδασης είναι σαν τα ναρκωτικά και το μόνο που μπορεί να απελευθερώσει τον δέσμιο από τις ψευδο-απολαύσεις άνθρωπο είναι πια μόνο μια θεϊκή επέμβαση.

(8). Η μεγαλύτερη χαρά του διαβόλου είναι να μας πάρει την ψυχή χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Και δυστυχώς είμαστε τόσο ανόητοι που συνήθως το καταφέρνει.

(9). Το σπουδαιότερο όπλο του διαβόλου είναι το να μας κρατήσει μακριά από την αλήθεια. Έτσι μπορεί να μας χειρίζεται όπως θέλει τροφοδοτώντας μας με τα ψέμματά του. Σε περιόδους πνευματικής ξηρασίας και θλίψεων, θα προσπαθήσει πολλές φορές να μας πείσει πως έτσι θα είναι πάντα και πως ό,τι είχαμε ήταν κάτι περαστικό. Τώρα επιστρέψαμε στη συνηθισμένη μας κατάσταση και αυτή είναι που θα έχουμε - απελπισία, ανία, ερημιά, μοναξιά, απογοήτευση. Θα μας τροφοδοτήσει ανελέητα με τέτοιες ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα μέχρι που να μη μπορούμε πια να δούμε μπροστά μας και να αποδεχθούμε την αποτυχία σαν μια συνηθισμένη κατάσταση ζωής.

(10). Σε γενικές γραμμές οι άνθρωποι είναι έιτε αισιόδοξοι, είτε απαισιόδοξοι ως προς τις τάσεις τους. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι που θα προσπαθήσει ο εχθρός να χειριστεί και να τραβήξει στα άκρα προκειμένου να μας πλανήσει. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο διάβολος είναι πάντα υπερ των άκρων γιατί εκεί υπάρχει πάντα η έλλειψη μέτρου και ισορροπίας και είναι εύκολο από εκεί να μας κάνει ό,τι του αρέσει. Έτσι τον απαισιόδοξο θα τον τραβήξει στο άκρο της απελπισίας, ενώ τον αισιόδοξο θα τον τραβήξει το άκρο της ακραίας χαζοζαρούμενης - μέχρις αφέλειας - αισιοδοξίας. Έτσι, και ο ένας και ο άλλος δε θα αντιδράσουν στην κατάστασή τους για να την καλυτερέψουν προς μεγάλη τέρψη και απόλαυση του εχθρού της ψυχής τους.

(11). Εδώ δεν αναφέρεται στο μέτρο που είναι απαραίτητο ακριβώς για να μην πάμε στα άκρα και οδηγηθούμε στην πλάνη, αλλά για τη ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ που είναι ο εχθρός της τελειότητας που ο Θεός θέλει. Η μετριότητα είναι το ίδιο με τη χλιαρότητα που ο Θεός μισεί (δες Αποκάλυψη, εκκλησία της Λαοδικείας). Είναι αυτή η ασπόνδυλη κατάσταση στην οποία περιέρχεται κανείς όταν δεν αντιδρά στο κακό, δεν αντιστέκεται, δεν έχει γνώμη, δεν παίρνει θέση, αλλά κοιτάει να μένει ουδέτερος για να τηρεί «ισορροπίες». Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος του μέτρου, αλλά ένας δειλός που κρύβεται πίσω από αυτό. Ο άνθρωπος του αληθινού μέτρου είναι ταυτόχρονα ένας άνθρωπος γεμάτος με ζήλο για το Θεό και σε καμία περίπτωση δε συμβιβάζει την αλήθεια του Θεού με οτιδήποτε λανθασμένο. Ο χλιαρός-μέτριος όμως είναι απλά ένας βολεμένος που δε θέλει να του χαλάνε την ησυχία του.

(12). Η «θρησκεία με τις ασημένιες παντόφλες» όπως την περιέγραψε γλαφυρά ο Τζων Μπάνυαν στο «Ταξίδι του Προσκυνητή», είναι η θρησκεία του χλιαρού-μέτριου και η αγαπημένη του διαβόλου. Δεν ενοχλεί, δεν αντιδρά, δε δημιουργεί προβλήματα, δεν αναστατώνει. «Οι αναστατώσαντες την οικουμένην όλην», όπως αποκάλεσαν τον Παύλο και το Σίλα και γενικώς τους πρώτους Χριστιανούς, δεν έρχονται πια από τα μέρη μας. Έχουν άλλη δουλειά: να «γίνουν πλούσιοι και να πλουτίσουν» όπως οι «Χριστιανοί» της Λαοδικείας.

(13). Άλλος ένας τρόπος επίθεσης του πονηρού. «Όνειρο ήταν και πάει» όπως λένε. Ήταν απλά μια φάση. Ήταν μια περστική περίοδος. Μη χολοσκάς. Μη στενοχωριέσαι. Τώρα είσαι φυσιολογικός. Τώρα είσαι στα σωστά σου. Ξέχνα εκείνες τις υπερβολές. Αν τα δεχτείς όλα αυτά σταματάς να παλεύεις για κάτι καλύτερο, σταματάς να ψάχνεις το ιδανικό γιατί είναι ουτοπία, σταματάς να επιζητάς το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου γιατί θεωρείς ότι δε μπορεί να επιτευχθεί, ο Θεός σε παράτησε και δεν ενδιαφέρεται για σένα. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι απλά περνάς μια περίοδο εκπαίδευσης και ο Θεός είναι εκεί και σε παρακολουθεί για να δει πώς θα τα πας και, αν ζητήσεις τη βοήθειά Του, θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις την ξηρασία και θα σε οδηγήσει σε «χλοερές βοσκές και ύδατα αναπαύσεως».

(14). Ο διάβολος δε θέλει να σκέφτεσαι, θέλει να δέχεσαι. Γι’ αυτό σε βομβαρδίζει με επιχειρήματα λογικοφανή και, πριν προλάβεις να τα επεξεργαστείς σε βομβαρδίζει και με άλλα. Ο σκοπός του είναι να μη σκεφτείς, να μη χρησιμοποιήσεις τη λογική σου ώστε να ξεχωρίσεις το σωστό απ’ το λάθος και, το κυριότερο, να μη σου μείνει χρόνος ησυχίας ώστε να μπορέσεις ν’ ακούσεις τη φωνή του Θεού και την οδηγία Του που μόνο σε κατάσταση ησυχασμού ακούγεται. Μερικές φορές, η μεγαλύτερη μάχη μας είναι ενάντια στη συνεχή φασαρία που δημιουργεί ο κόσμος γύρω μας προκειμένου να μη μας αφήσει να σκεφτούμε και να δούμε τη λύση του Θεού που βρίσκεται μπροστά μας.

(15). Εδώ δε μιλάει για κατάκριση, αλλά για διάκριση (κι αυτή με τη λάθος έννοια). Κρίνει πως είναι ανώτερος και καλύτερος απ’ τους άλλους. Δεν τους κατακρίνει για την «άγνοιά» τους, αλλά διακρίνει-διαχωρίζει τον εαυτό του από αυτούς. Αυτοί είναι ακόμη στο παρελθόν ενώ εκείνος προχωράει προς το μέλλον. Στην πραγματικότητα κάνει κύκλους, απλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη.

(16). Τις πιο πολλές φορές το μόνο που έχουμε είναι και το πιο απλό: να διακρίνουμε μεταξύ καλού και κακού. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εύκολο. Αντίθετα είναι συνήθως το πιο δύσκολο γιατί έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε πολύπλοκα και πολυσύνθετα, ακόμη και για τα πιο απλά θέματα. Χρειάζεται να έχουμε τα πνευματικά μας αισθητήρια «γεγυμνασμένα ώστε να διακρίνουμε το καλό απ’ το κακό» όπως λέει στην προς Εβραίους. Όμως αυτό είναι χαρακτηριστικό των «τελείων» όπως λέει στην ίδια επιστολή και ο διάβολος θα κάνει το παν για να μη μας αφήσει να φτάσουμε την τελειότητα.

(17). Τα χαρακτηριστικά του εφήβου, είναι η ανυπομονησία, η βιασύνη, ο θυμός, ο υπερ-συναισθηματισμός, η εντύπωση πως τα ξέρει όλα. Το ότι νιώθει τη δύναμη της ζωής να σφύζει μέσα στο σώμα του τον κάνει να αισθάνεται ανίκητος και ικανός να τα βάλει με τους πάντες. Ο έφηβος εύκολα ενθουσιάζεται κι εύκολα απογοητεύεται. Είναι στο μέγιστο των παλινδρομίσεων αυτή η εποχή και ηλικία. Με ένα λόγο: «ανώριμος». Αν και είναι μια φυσιολογική φάση της ανθρώπινης ζωής, φυσική και πνευματικής, ωστόσο είναι η πιο επικίνδυνη περίοδος στην πνευματική ζωή του πιστού γιατί τότε θα γίνουν οι πιο σκληρές μάχες και, αν τότε αντέξουμε, μετά τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα γιατί, όντας πιο ώριμοι, θα γνωρίζουμε τις «μεθοδείες» του σατανά και θα μπορούμε τουλάχιστον να τις αναγωνρίσουμε και να αντισταθούμε.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ - C.S. LEWIS

ΕΠΙΣΤΟΛΗ VΙΙΙ

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΟΥΟΡΜΓΟΥΝΤ,

Ώστε «έχεις μεγάλες προσδοκίες όσον αφορά την θρησκευτική πίστη του ασθενή σου ότι αυτή αρχίζει να φθίνει», έτσι; Πάντα πίστευα ότι το Εκπαιδευτικό μας Ίδρυμα έχει πάρει την κατιούσα από τότε που έβαλαν για διευθυντή τον γέρο-Σλάμπντογκ, και τώρα πια βεβαιώθηκα. Δε σου ‘χει μιλήσει κανείς για το νόμο της «Παλινδρόμησης»;

Οι άνθρωποι είναι αμφίβια - μισοί πνεύμα, μισοί ζώο (1). (Η επιμονή του Εχθρού μας να παράγει ένα τόσο επαναστατικό υβρίδιο, ήταν μια από τις αιτίες που οδήγησαν τον Πατέρα μας να αποσύρει την υποστήριξή του προς Αυτόν). Σαν πνεύματα κατοικούν στην αιωνιότητα, αλλά σαν ζώα, κατοικούν στο χρόνο (2). Αυτό σημαίνει ότι, ενώ το πνεύμα τους μπορεί να είναι προσηλωμένο σε μια αιώνια αλήθεια, τα σώματα, τα πάθη και η φαντασία τους υπόκεινται σε συνεχείς αλλαγές, γιατί το να κατοικείς στο χρόνο σημαίνει ότι υπόκεισαι σε αλλαγές. Έτσι, η πλησιέστερη προσέγγισή τους προς τη σταθερότητα του αιώνιου, είναι μέσω της παλινδρόμησης - δηλαδή της συνεχούς επανάληψης και επιστροφής προς ένα επίπεδο από το οποίο συνεχώς πέφτουν, μια σειρά από ζενίθ και ναδίρ. Αν παρατηρούσες προσεκτικά τον ασθενή σου, θα είχες ήδη αντιληφθεί αυτή την παλινδρόμηση σε κάθε τομέα της ζωής του - το ενδιαφέρον του προς την εργασία του, την στοργή προς τους φίλους του, τις φυσικές ορέξεις του που όλα πάνε πάνω-κάτω (3). Όσο θα ζει πάνω στη γη, οι περίοδοι της συναισθηματικής και σωματικής ευρωστίας και ζωντάνιας, θα εναλλάσσονται με περιόδους χαύνωσης και φτώχειας. Η ξηρότητα και απάθεια την οποία διέρχεται ο ασθενής σου στην παρούσα φάση, δεν είναι, όπως με ευχαρίστηση σκέπτεσαι, αποτέλεσμα των δικών σου άοκνων προσπαθειών. Είναι απλά ένα φυσικό φαινόμενο που δε θα μας ωφελήσει καθόλου, εκτός κι αν εμείς φροντίσουμε να επωφεληθούμε από αυτό.

Για να αποφασίσεις ποια μπορεί να είναι η καλύτερη χρήση της, πρέπει να αναρωτηθείς με ποιο τρόπο θα τη χρησιμοποιήσει ο Εχθρός μας και μετά να κάνεις το αντίθετο (4). Τώρα μπορεί να σε κάνεις να εκπλαγείς το να μάθεις ότι, στην προσπάθειά Του να κερδίσει μόνιμα μια ψυχή, Εκείνος στηρίζεται περισσότερο στις κακές της στιγμές παρά στις καλές (5). Μερικοί από τους καλύτερους και πιο αγαπημένους του έχουν περάσει μέσα από μακρύτερες χρονικά και μεγαλύτερες σε ένταση θλίψεις από οποιονδήποτε άλλον (6). Ο λόγος είναι αυτός: Για μας, ένας άνθρωπος είναι πρωταρχικά καλός. Ο σκοπός μας είναι να τον απορροφήσουμε έτσι ώστε η θέλησή του να γίνει ένα με τη δική μας και να αυξηθεί ο εγωισμός του προς ζημιά του (7). Όμως η υπακοή που ο Εχθρός θέλει από τους ανθρώπους είναι εντελώς διαφορετική. Θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει το γεγονός πως η αγάπη Του για τους ανθρώπους και η υπηρεσία Του προς αυτούς μέσα σε πλήρη ελευθερία, δεν είναι (όπως θα νόμιζε κανείς) απλή προπαγάνδα αλλά μια εκθαμβωτική αλήθεια. Στ’ αλήθεια θέλει να γεμίσει το σύμπαν με ένα φορτίο από μικρές απομιμήσεις Του - όντα των οποίων η ζωή, σε μικροσκοπική κλίμακα, θα είναι ποιοτικά ίδια με τη δική Του, όχι επειδή Εκείνος τους απορρόφησε τη θέληση, αλλά επειδή εκείνοι από μόνοι τους το επιθυμούν με την ίδια τους τη θέληση (8). Εμείς, από τη μεριά μας, θέλουμε απλώς ζωντανά που στη συνέχεια θα γίνουν τροφή, ενώ Εκείνος θέλει υπηρέτες που τελικά θα καταφέρουν να γίνουν παιδιά Του. Εμείς θέλουμε να ρουφήξουμε, Εκείνος θέλει να προσφέρει. Εμείς είμαστε άδειοι και θέλουμε να γεμίσουμε, Εκείνος είναι γεμάτος και ξεχειλίζει. Ο πόλεμός μας γίνεται για ένα κόσμο όπου ο Πατέρας μας από Κάτω θα έχει απορροφήσει τους πάντες στον εαυτό του, ενώ ο Εχθρός θέλει έναν κόσμο γεμάτο από όντα ενωμένα αλλά που εξακολουθούν να ξεχωρίζουν μεταξύ τους σαν μοναδικότητες (9).

Κι εκεί είναι που έρχονται οι δυσκολίες και οι θλίψεις. Θα έχεις συχνά αναρωτηθεί γιατί ο Εχθρός δε χρησιμοποιεί περισσότερο τη δύναμή Του ώστε να είναι αισθητά παρών στις ανθρώπινες ψυχές σε όποιο βαθμό Εκείνος επιθυμεί την οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά βλέπεις, το «ακαταμάχητο» και το «αδιαμφισβήτητο», είναι δύο όπλα που η ίδια η φύση των σχεδίων Του, Του έχει απαγορέψει να χρησιμοποιεί. Το να υπερβεί την ελεύθερη θέληση των ανθρώπων (όπως η παρουσία Του στον ελάχιστο βαθμό θα πραγματοποιούσε μετά βεβαιότητος), θα απέβαινε κάτι το εντελώς άχρηστο γι’ Αυτόν. Δε μπορεί να θέλξει, μπορεί μόνο να προκαλέσει (10). Γιατί η παράλογη ιδέα Του είναι να έχει και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο! Τα όντα αυτά πρέπει να είναι ένα μαζί Του και ταυτόχρονα να διατηρούν στο ακέραιο την ατομικότητά τους. Το να τους ακυρώσει απλά και να επέμβει είναι κάτι που δε λειτουργεί. Είναι διατεθειμένος να κάνει μικρές επεμβάσεις στην αρχή. Θα τους στηρίξει αρχικά με μικρές δόσεις επικοινωνίας από τη μεριά Του που, αν και αχνές, θα τους φαίνονται σπουδαίες, με συναισθηματική γλυκύτητα και στήριξη και εύκολες νίκες πάνω στον πειρασμό. Αλλά δε θα επιτρέψει ποτέ μαι τέτοια κατάσταση να διαρκέσει. Αργά ή γρήγορα, αποτραβιέται, αν και όχι στην πραγματικότητα, αλλά τουλάχιστον στην συνειδητή εμπειρία τους και τότε χάνονται όλα αυτά τα στηρίγματα και τα όμορφα αισθήματα. Αφήνει το πλάσμα να σταθεί πια όρθιο και να στηριχθεί στα δικά του πόδια - να εκτελέσει με μόνο τη θέλησή του καθήκοντα που έχουν χάσει κάθε αίγλη (11). Είναι μέσα από αυτές τις τραχιές περιόδους πολύ περισσότερο από ότι στις καλές, που θα εξελιχθεί στο ον που Εκείνος τον θέλει να γίνει. Έτσι, οι προσευχές που προσφέρονται στους καιρούς της ξηρασίας, είναι αυτές που Τον ευχαριστούν περισσότερο (12). Εμείς μπορούμε να τραβολογάμε τους ασθενείς μας μέσω συνεχών κι αδιάκοπων πειρασμών και, επειδή τους προετοιμάζουμε μόνο για το τραπέζι, όσο λιγότερο ανακατεύεται η θέλησή τους, τόσο το καλύτερο. Εκείνος όμως δε μπορεί να τους «πειράξει» προς την αρετή, όπως εμείς τους πειράζουμε προς την κακία. Θέλει να τους κάνει να μάθουν να περπατούν και γι’ αυτό αποσύρει το χέρι Του και, αν υπάρχει η θέλησή τους να περπατήσουν, τότε είναι ευχαριστημένος ακόμη κι όταν σκοντάφτουν (13). Μην αυταπατάσαι Γουόρμγουντ. Ο σκοπός μας δε βρίσκεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο, παρά μόνον όταν ένας άνθρωπος δεν επιθυμεί πια, αλλά σκοπεύει παρόλα αυτά να εκτελέσει το θέλημα του Εχθρού μας, κοιτάζει γύρω του σ’ ένα σύμπαν απ’ το οποίο κάθε ίχνος Του  φαίνεται να έχει χαθεί, αναρωτιέται γιατί τον έχουν ξεχάσει, κι όμως ακόμη υπακούει.

Όμως βέβαια, οι θλίψεις παρουσιάζουν ευκαιρίες και για μας. Την επόμενη εβδομάδα θα σου δώσω κάποια στοιχεία για το πώς θα τις εκμεταλλευτείς.

Ο στοργικός σου θείος,

ΣΚΡΟΥΤΕΗΠ.

(1). Μια μεγάλη αλήθεια που τείνουμε να ξεχνάμε και πολλές φορές παραβλέπουμε προς ζημία μας. Είτε τείνουμε να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην πνευματική μας υπόσταση ξεχνώντας ότι έχουμε και σωματική η οποία έχει τις δικές της ανάγκες και πρέπει να αντιμετωπιστούν και να καλυφθούν, είτε αδιαφορούμε παντελώς για την πνευματική μας υπόσταση θεωρώντας πως μόνο αυτό που βλέπουμε και νιώθουμε είναι πραγματικό και λειτουργούμε και αντιδρούμε μόνο σε εξωτερικά-συναισθηματικά ερεθίσματα, σαν άλογα ζώα που λειτουργούν με βάση το ένστικτό τους. Και στις δύο περιπτώσεις ο διάβολος θα εκμεταλλευτεί την ανισορροπία μας και θα μας χειριστεί ανάλογα προκειμένου να μας κάνει σκλάβους του ή να μας ρίξει στην πλάνη και την καταστροφή (αυτοκαταστροφή συνήθως).

(2). Αυτή η ταυτόχρονη ενοίκιση σε δύο κόσμους - την αιωνιότητα και το χρόνο - είναι αλήθεια ότι δημιουργεί μεγάλη σύγχυση στον πνευματικά πεσμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό η πίστη στο Χριστό, το πρώτο που κάνει είναι να τον κάνει ενήμερο αυτής της άλλης πραγματικότητας, των νόμων και των αξιών της προκειμένου να μπορεί να καταλάβει γιατί συμβαίνουν πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο του χρόνου και των σαρκικών αισθήσεων. Έτσι ο νέος αναγεννημένος άνθρωπος, βρίσκει την ισορροπία του και μπορεί - με τη βοήθεια της νέο-αποκτημένης αντίληψής του για την αιωνιότητα - να ζήσει ορθά τη ζωή του στον κόσμο όπου ο χώρος και ο χρόνος κυριαρχούν και κρατούν δεμένο το σαρκικό του σώμα.

(3). Εξαιτίας ακριβώς των όσων παραπάνω αναλύσαμε, ο άνθρωπος - ειδικά στα πρώτα του βήματα στη νέα που πίστη - παρουσιάζει αυτό το φαινόμενο της παλινδρόμησης. Μια πάνω, μια κάτω, μια ένθερμος, μια ψυχρός κλπ. Αυτός είναι ο λόγος που, στα πρώτα του βήματα ειδικά, ο πιστός χρειάζεται στηρίξει από πνευματικούς και ισορροπημένους ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν να στηριχτεί και να σταθεί και να περπατήσει στο δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της χριστιανικής πίστης και εμπειρίας.

(4). Αυτή την τάση μας προς παλινδρόμηση τη γνωρίζει ο Θεός και τη χρησιμοποιεί πολλές φορές προς το καλό μας προκειμένου να μας οδηγήσει εκεί που πρέπει. Κάποιες φορές για παράδειγμα, ο Κύριος βλέπει στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου προς τα άκρα και το πώς ερωτοτροπεί με την αμαρτία και μπορεί να τον αφήσει να δοκιμάσει πώς είναι, αντί να τον προστατεύσει, προκειμένου να τον κάνει να συνειδητοποιήσει σε τι βούρκο έχει πέσει ώστε να μετανοήσει και να επιστρέψει ελεύθερος πια (δες στην παραβολή του ασώτου, το μικρό γιο). Παρόμοια ο διάβολος μπορεί να κάνει το αντίθετο προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Στο παραπάνω παράδειγμα ο διάβολος θα προσπαθήσει ακριβώς αυτή την τάση προς την αμαρτία και τα άκρα (που τελικά ενυπάρχει σε ΚΑΘΕ άνθρωπο), να μην τη φτάσει στην τελική της εκπλήρωση ώστε ο άνθρωπος να κοιτά «από την κλειδαρότρυπα» τρόπον τινά την αμαρτία, αλλά ποτέ να την εμπειρίζεται ώστε μέσα του να μένει η αμαρτία ωραιοποιημένη (κι όχι βούρκος) και η επιθυμία ανεκπλήρωτη (δες στην παραβολή του ασώτου το μεγάλο γιο). Το πώς θα αντιδράσουμε σε όλες αυτές τις επιρροές και επιδράσεις που δεχόμαστε από τον πνευματικό κόσμο, είναι θέμα χαρακτήρα, βιωμάτων, εμπειριών κι επιλογών. Για παράδειγμα, στην παραβολή του ασώτου που αναφερθήκαμε, ο μεγάλος γιος είχε πάντα τη δυνατότητα να χαρεί και να διασκεδάσει αφού, επειδή ήταν πάντα με τον πατέρα του, όλα δικά του ήσαν όπως του είπε κι εκείνος. Όμως αυτός (ο γιος), από υπερβολική «πνευματικότητα» δε δοκίμαζε τίποτε και ταυτόχρονα θεωρούσε τον πατέρα του υπεύθυνο που δεν τον άφηνε να διασκεδάσει. Τελικά ζήλευε το μικρό του αδελφό που τόλμησε να κάνει αυτό που ήθελε όμως το έκανε με λανθασμένο τρόπο. Εδώ φαίνεται αυτό που είπαμε παραπάνω: ότι αν είμαστε ακραίοι και νομίζουμε ότι μόνο τα πνευματικά έχουν αξία, θα έλθει η στιγμή που θα μπουχτίσουμε και θα τα βάλουμε με το Θεό γιατί είμαστε και σάρκα και έχει και η σάρκα τις ανάγκες της που δε μπορούμε να αγνοούμε. Αυτό έπαθε ο μεγάλος γιος. Αν από την άλλη είμαστε σαν το μικρό αδελφό και σκεφτόμαστε μόνο τη σάρκα και τις απολαύσεις της θα καταλήξουμε τελικά να μαλώνουμε με τα γουρούνια για την τροφή μας. Και στις δυο περιπτώσεις βλέπουμε πώς ο διάβολος εκμεταλλεύεται την ανισορροπία μας για τους σκοπούς του και την καταστροφή μας.

(5). Δες και την παραπάνω σημείωση. Ο Θεός σαν σοφός Δημιουργός μας, γνωρίζει πολύ καλά ότι είμαστε σάρκα κι όχι μόνο πνεύμα και μπορεί να χειριστεί κατάλληλα ακόμη και τα χειρότερα χαρακτηριστικά μας προκειμένου να μας σώσει. Και πολλές φορές κάνει αυτό συνήθως.

(6). Αβραάμ: πόσο έπρεπε να περιμένει για τον Ισαάκ; Ιακώβ: πόσο έπρεπε να περιπλανηθεί και να αδικηθεί και να παλέψει μέχρι να γίνει Ισραήλ; Μωυσής: πόσο έπρεπε να περιμένει μέχρι να εκπληρωθεί το αληθινό κάλεσμά του να σώσει το λαό του; Δαβίδ: πόσο έπρεπε να περιπλανιέται κυνηγημένος από το Σαούλ μέχρι να γίνει βασιλιάς του Ισραήλ; Ιησούς Χριστός πόσο έπρεπε να περιμένει μέχρι να φανερωθεί δημόσια στο λαό Του και στον κόσμο (30 χρόνια); Απόστολος Παύλος πόσο έπρεπε να περιμένει σαν ένας μετανοημένος πρώην διώκτης της Εκκλησίας μέχρι να φανερωθεί το κάλεσμά του σαν αποστόλου των εθνών; Η λίστα δια μέσου των αιώνων δεν έχει τέλος. Και όλοι αυτοί, δεν περίμεναν απλώς, αλλά πέρασαν σκληρή παιδεία από το κραταιό χέρι του Κυρίου μέχρι να βγει από το ακατέργαστο μετάλλευμα του χαρακτήρα τους το αληθινό χρυσάφι του καρπού του Αγίου Πνεύματος.

(7). Το μεγάλο σφάλμα του κόσμου μας: έχουμε πεισθεί από τον πονηρό ότι είμαστε πρωταρχικά καλό υλικό. ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ. Ολέθριο λάθος και καταστροφικό. Για παράδειγμα, όλοι νομίζουν ότι τα παιδιά είναι εκ φύσεως καλά. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί κάνουμε τόσο μεγάλη προσπάθεια να τα μάθουμε να κάνουν το σωστό ενώ το κακό και το λάθος το κάνουν με φυσικότητα; Δεν είναι επειδή το κακό είναι η πραγματική φύση του πεσμένου ανθρώπου; Όλοι μας ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ για το καλό ενώ το κακό το έχουμε εύκολο σαν ν’ αναπνέουμε επειδή αυτή ΕΙΝΑΙ η φύση μας, είτε μας αρέσει, είτε όχι. «Όλος ο κόσμος εν τω πονειρώ κείται». Αν ξυπνήσουμε από αυτή την πλάνη και παρανόησή μας, θα δούμε ότι χρειαζόμαστε το Χριστό για να σωθούμε από αυτή ακριβώς την κακή μας φύση. Αυτό ο ακριβώς είναι που κάνει ο διάβολος: μας κρατάει μακριά από αυτή τη βασική αλήθεια και μας κάνει να νομίζουμε ότι αντιθέτως είμαστε κατά βάθος καλοί προκειμένου να μπορέσει να μας κάνει ό,τι θέλει.

(8). Γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψουμε. Έχουμε όλοι συνηθίσει να μας καταπιέζουν, να μας υποχρεώνουν, να μας διατάζουν και ακόμη να μας υποδουλώνουν, είναι τόσο φυσιολογικό, πού, όταν ο Θεός μας αποκαλύπτει ότι το μόνο που θέλει από μας είναι ελεύθερη βούληση, μας είναι αδύνατον να το δεχτούμε και να το πιστέψουμε. Μας είναι αδιανόητο ότι μπορεί κάποιος σ’ αυτό το σύμπαν να μας αποδέχεται όπως είμαστε, να μας εμπιστεύεται απεριόριστα, να μας αγαπάει ολοκληρωτικά και ακόμη και να μας υπηρετεί ενώ ταυτόχρονα είναι ο Αφέντης και Κύριός μας.

(9). Ένας πόλεμος μαίνεται στον πνευματικό χώρο. Οι δυνάμεις του σκότους μας θέλουν όλους ίδιους, χωρίς θέληση, χωρίς διαφορετικότητα μεταξύ μας, χωρίς διαφορετικές επιλογές, γούστα, προτιμήσεις, απόψεις, γνώμες, χαρακτήρες - χωρίς ατομική προσωπικότητα. Οι δυνάμεις του φωτός από την άλλη, σέβονται, την ατομικότητα, την προσωπική μας θέληση, την κουλτούρα, τις προσωπικές μας απόψεις και γούστα και προσπαθούν να μας κερδίσουν - όχι να μας κυριεύσουν όπως οι άλλοι - με την αγάπη, την υπηρεσία, την υπομονή και τη χρηστότητά τους. Από τη μια ένα κοπάδι ομοιόμορφων, αποβλακωμένων ήμι-ζώων, από την άλλη ένα πλήθος, γεμάτο ατομικότητες, ανθρώπων που με την ίδια τους τη θέληση προσχώρησαν σ’ αυτό. Ποιο θα διαλέξει ο καθένας, είναι δικό του θέμα. Απλά ας θυμόμαστε ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν έχει ταμπέλες, αλλά ανήκουν σ’ αυτήν όλοι όσοι πληρούν συγκεκριμένα και προϋποθέσεις κι όχι ετικέτες.

(10). Ο Θεός, προκειμένου να πετύχει το μη βιασμό της ατομικής μας θέλησης, έχει αποφασίσει να μη φανερώνεται σε καμία περίπτωση. Ακόμη κι όταν θαυματουργεί, μας αφήνει άπλετο χώρο για να αμφισβητούμε και να αμφιβάλλουμε, προκειμένου η απόφαση για το αν θα πιστέψουμε ή όχι να είναι ολοκληρωτικά δική μας. Αν και διακινδυνεύει έτσι να μείνει παρεξηγημένος απέναντί μας, είναι ωστόσο ο μόνος τρόπος αυτός για να παραμείνουμε ελεύθεροι απόλυτα. Ελεύθεροι στις επιλογές μας, αλλά και στις συνέπειές τους.

(11). Όπως όλοι βοηθάμε τα νήπια στην αρχή και τα περιθάλπουμε και τα τρέφουμε και τα περιποιούμαστε μέχρι να σταθούν στα πόδια τους και να μπορούν να σταθούν στη ζωή σιγά-σιγά σαν ενήλικες, έτσι κάνει κι ο Θεός στον πνευματικό χώρο για κάθε νέο στην πίστη μέχρι αυτός σιγά-σιγά να ενηλικιωθεί και να περπατήσει σαν ώριμος πνευματικός άνθρωπος. Το θέμα είναι ότι ο Θεός θα απαιτήσει από μας να μεγαλώσουμε είτε το θέλουμε, είτε όχι, κάτι που εμείς δεν κάνουμε πάντα για τα δικά μας φυσικά παιδιά, προς καταστροφή τους.

(12). Καθώς μεγαλώνουμε, το υποστηρικτικό του χέρι απομακρύνεται σιγά-σιγά και μένουμε πια να περπατήσουμε μόνοι μας - πάντα με την επίβλεψή Του βέβαια και την προστασία Του εκεί που χρειάζεται. Και μέσα σε περιόδους θλίψης όπου δε φαίνεται να υπάρχει καμία υποστήριξη (αν και Εκείνος είναι πάντα εκεί), δημιουργείται ο αληθινός πνευματικός χαρακτήρας μας, γεννιέται ο καρπός του Πνεύματος στη ζωή μας και γινόμαστε αληθινοί ώριμοι πνευματικοί άνδρες και γυναίκες του Θεού, ικανοί πια να στηρίξουμε κι εμείς άλλους, αλλά και να γίνουμε αληθινή μαρτυρία της δόξας Του.

(13). Ο Θεός «ουδένα πειράζει», κανένα δεν προκαλεί, είναι ευγενικός, αγαθός, καλός, υπομονετικός, γεμάτος αγάπη, υπηρεσία, προσφορά και με τη χρηστότητά του μας κερδίζει και μας φέρνει σε μετάνοια. Μας πείθει δεν μας υποχρεώνει, μας κερδίζει, δε μας κυριαρχεί, μας διατηρεί νοήμονες, κριτικούς και με τη βούλησή μας στο ακέραιο μας καθοδηγεί στο να δεχτούμε (ή να απορρίψουμε, αν επιμένουμε) τη βασιλεία Του, αφού όμως μας έχει προηγουμένως εξηγήσει τα πάντα και μας έχει κάνει ενήμερους των συνεπειών και των ωφελημάτων.